SUNAM TÜRKÜSÜ VE HİKÂYESİ

Öykünün Suna'sı, Fahri Kayhan'ın eşidir.
Fahri Bey, eşi Suna'yı çok sevmektedir.
Sevmelerin dile getirilmesinin ayıplandığı dönemlerde Fahri Bey daima eşine olan sevdasını dile getirir.
Suna da, büyük bir aşkla bağlıdır Fahri Bey'e.

Hamam sefaları, o dönemlerde kadınların en büyük eğlencesidir. Kadınlar kararlaştırdıkları bir günde toplanıp hep beraber hamama giderler.
Kadınların arasındaki Neriman Hanım, Suna'nın kimselerin bilmediği sırtındaki beni farkeder. Kıyafetlerinden varlığı anlaşılmamaktadır bu benin. Neriman Hanım, Suna'nın yakın arkadaşıdır aynı zamanda.

Neriman Hanım eve döndüğünde Suna'nın sırtındaki beni kocası Mustafa Bey'e anlatır.
Aradan günler geçer.
Fahri Bey bir gün, evlerinin civarındaki kahvehanede Mustafa Bey'e denk gelir.
Bir dizi diyalogdan sonra aralarında münakaşa başlar, karşılıklı küfürleşmeye gider mesele.
Fahri Bey'in tehdidine karşı Mustafa Bey:
"Sen benimle kavga edeceğine, karına sahip çık. Ben senin karının sırtındaki beni dahi bilirim" diye çıkışıverir.

Fahri Bey, duyduklarına inanamaz. Tek sevdiceği Suna'sının kendisine ihanet ettiği fikrine kapılır.
Yabancı bir adam, eşinin sırtındaki beni nereden bilecektir!

Eve vardığında, Suna'sı anlatır kendini Fahri Bey'e. Gözünün ondan başka kimseyi görmediğine ikna olur > Fahri Bey.

İkna olmuştur olmasına ama, kafasındaki şüphe hiç gitmez Fahri Bey'in.
Suna'sına kötü davranmaya başlar o meseleden sonra.

Bir akşam yemek esnasında sudan bir sebeple başlayan münakaşa sonrasında Fahri Bey alır ceketini, atar kendini sokaklara.

Sabaha karşı eve gelir.
Eve girdiğinde gördükleri karşısında donakalır. Tek sevdiceği Suna'sı kendini asmıştır. Başucunda > bir mektup bırakmıştır, Suna.

Son dizeleri şunlar olmuştur:
"Kusura bakma beyim.
Uzun zamandır kafandaki soru işaretlerinin sebebini bilmekteyim. Kendi adımı temize çıkarmak için başka yol bulamadım.
Şunu unutma ki, ben sana hiç ihanet etmedim."

Fahri Bey, sevgilisinin cansız bedenini ipten ayırır, yere yatırır.
İçi yangın yeridir artık Fahri Bey'in. > Sözün tükendiği yerde, kelimelerin küllerinden o meşhur türküyü yakmıştır:

Şafak söktü gine sunam uyanmaz
Hasret çeken gönül derde dayanmaz
Çağırırım sunam sesim duyulmaz
Uyan sunam uyan derin uykudan

Çektiğim gönül elinden
Usandım gurbet elinden
Hiç kimse bilmez halinden
Uyan sunam uyan derin uykudan

Bunca diyar gezdim gözlerin için
Niye küstün bana el sözü için
Dilerim Allah'tan sızlasın için
Uyan sunam uyan derin uykudan

Çektiğim gönül elinden
Usandım gurbet elinden
Hiç kimse bilmez halinden
Uyan sunam uyan derin uykudan

Haydar Telhüner
Erzurum
Kaynak

Hangi yaşanmışlık yoktur ki sebepsiz yere dökülmesin dilden ve yakılmasın ağıt misali... Hepimizin hayatı bir Türkü değil mi...

Teşekkür ederim...