"တိုးတိတ္လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ...ရင္ခုန္သံ" အပိုင္း-(၁၀)

"တိုးတိတ္လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ...ရင္ခုန္သံ"

<pre><code> အပိုင္း-(၁၀) ယြန္းလီလီရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ထက္ေကာင္းကင္ႏွင့္ျမင္႔့မိုရ္ခန္႔တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရန္ျဖစ္ေနရာမွေရကူးကန္ထဲသို႔ေျပးဝင္သြားၾကေတာ့သည္။ ယြန္းလီလီကေတာ့ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ေရကူးကန္ထဲတြင္နစ္လိုက္ျမဳပ္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ --အား.........တေယာက္....တေယာက္....ကယ္ၾက......ပါ....အြမ္း.... --ယြန္းလီလီ....ခနေလးေတာင့္ထား.....ငါလာပီ.... ထက္ေကာင္းကင္လ်ွင္ျမန္စြာေရကူးကန္ထဲသို႔ခုန္ခ်လိုက္သည္။သူေရကူးကန္ထဲေရာက္ေတာ့ယြန္းလီလီကသတိလစ္သြားေတာ့သည္။ယြန္းလီလီကိုေရကူးကန္နားသို႔ေပြ႔ခ်ီလာခဲ့သည္။ ျမင့္မိုရ္ခန္႔ကေရကူးအေပၚမွယြန္းလီလီကိုအေပါသို႔ဝိုင္း၍သယ္ေပးလိုက္သည္။ေရကူးေပါေရာက္ေတာ့ထက္ေကာင္းကင္ကယြန္းလီလီရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လႈပ္ရမ္းလိုက္ပီး --ယြန္းလီလီ...ယြန္းလီလီ...သတိထားပါအံုး...ငါေခၚေနတာၾကားလား...မင္းကိုထေတာ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ...😥 ယြန္းလီလီရဲ႕ရင္ဘက္ကိုလက္ျဖင့္ဖိလိုက္ေတာ့ေရမ်ားပါးစပ္ထဲမွထြက္က်လာေတာ့သည္။ခနၾကာေတာ့ယြန္းလီလီသတိရလာသည္။ --အဟြတ္...အဟြတ္... သူမ ေဘးပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ထက္ေကာင္းကင္ကိုႏွင့္ျမင့္မိုရ္ခန္႔တို႔ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ --လီလီ...သတိရလာပီလား...သက္သာရဲ႕လား... ျမင့္မိုရ္ခန္႔ ကစိတ္ရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယြန္းလီလီကျမင့္မိုရ္ခန္႔ကိုမၾကည့္....ထက္ေကာင္းကင္ကိုဖက္လိုက္ပီးငိုေတာ့ေလသည္။ --အီးဟီးဟီး....လီလီအရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တာ....ဟင့္.... ထက္ေကာင္းကင္ကသူမရဲ႕ေခါင္းေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္၍လက္ျဖင့္ပုတ္ေပးလိုက္သည္။ --အင္း.....ငါသိပါတယ္....အခုဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္....မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့.... --အီးဟီးဟီး....လီလီေသရမွာကိုမေၾကာက္ပါဘူး......ဟင့္....ထက္နဲ႔ထပ္မေတြ႔ရေတာ့မွာကိုပဲေၾကာက္ေနခဲ့တာပါ......အီးဟီးဟီး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ပီးျမင့္မိုရ္ခန္႔အေနာက္မွတိတ္တဆိတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။ (ကြၽန္ေတာ္ဆက္ပီးရပ္ၾကည့္မေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။ရပ္ၾကည့္ေနမိရင္ကြၽန္ေတာ္ပဲနာက်င္ခံစားရမွာေသခ်ာပါတယ္။သူမ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတာကိုျမင္လိုက္ရ႐ုံနဲ႔ပင္ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္မိပါတယ္။ 😟) ယြန္းလီလီရဲ႕စကားေၾကာင့္ထက္ေကာင္းကင္မသိမသာေလးျပံဳးလိုက္ပီးသူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုလက္ျဖင့္ေမာ့လိုက္၍မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပးလိုက္သည္။ --အခု....မင္းငါ့ကိုျပန္ေတြ႔ရပီမလား....မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္.... သူမကေခါင္းေလးၿငိမ့္၍ --ဟင့္.......ဟုတ္...... သူမ ကိုတြဲ၍လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ၾကသည္။ --ရလား..... ယြန္းလီလီက ေရထဲၾကထားသည့္အတြက္အခုခ်ိန္ထိေၾကာက္ဒူးတုန္းေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ထက္ေကာင္းကင္ကင္ရဲ႕အေမးကိုယြန္းလီလီကမ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ၾကည့္၍ --ဟို......အမွန္တိုင္းေျပာရရင္......ေျခ.....ေျခေထာက္ေတြအရမ္းတုန္ေနတယ္....ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး😔 သူမရဲ႕ေျခေထာက္ကိုထက္ေကာင္းကင္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါတယ္။သူမရဲ႕ေျခေထာက္ေတြတကယ္တုန္ေနပါတယ္။ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလဲျပာလို႔....ခ္ခ္...ေရေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တက္တာပဲ😂 ထက္ေကာင္းကင္ကသူရဲ႕ကုပ္အက်ီၤကိုခြၽတ္ေပးလိုက္ပီးသူမကိုဝတ္ေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ထိုင္လိုက္ပီး --တက္..... ယြန္းလီလီကမ်က္လံုးေလးျပဴး၍ --😳ဟင္......ဟို... --ငါ့ေက်ာ္ေပၚကိုတက္လို႔..... --ဟို....ရ.....ရပါတယ္....တြဲပီးပဲေလ်ွာက္လိုက္ပါ့မယ္။ --တြဲပီးေလ်ွာက္ရတာပိုပီးစိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။မင္းတက္မွာလားမတက္ဘူးလးာေျပာ.....မတက္ရင္ငါသြားေတာ့မယ္။ ထက္ေကာင္းကင္ ရဲ႕စကားအဆံုးမွာယြန္းလီလီကသူ႔ရဲ႕ေက်ာကုန္းေပၚသို႔တက္လိုက္ေတာ့သည္။ ထက္ေကာင္းကင္ကငမ္တ္တပ္ရပ္လိုက္ပီးျပံဳးလိုက္ေတာ့သည္။ (အူေၾကာင္ေၾကာင္မေလး...အျမဲတမ္းငါ့ကိုစိတ္ပူေအာင္လုပ္တယ္။☺) (အခုလိုက်ေတာ့လဲသူကတကယ့္နတ္သားေလးက်ေနတာပဲ။ဘယ္အခ်ိန္စိတ္ေျပာင္းအံုးမလဲမသိဘူး😅😒) သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတန္းထဲကိုမဝင္ေတာ့ပဲကားေပၚသို႔တက္လိုက္ၾကသည္။ --ဟိုေလ......ထက္....လြယ္အိတ္ေတြမယူေတာ့ဘူးလားဟင္.... --ပီးမွငါလာယူလိုက္မယ္။ --အခုသြားယူလိုက္ပါလား.....လီလီေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ထက္ေကာင္းကင္ ကေဒါသထြက္ေသာအသံျဖင့္ --မင္းကားေပၚကေနအကန္မခံခ်င္ရင္ပါးစပ္ပိတ္ပီးလိုက္ခဲ့လိုက္.....😬မဟုတ္ရင္ငါတကယ္ကန္ခ်ပစ္မွာ.... ယြန္းလီလီကအေပၚႏႈခမ္းႏွင့္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းက်ပ္စြာဖိလိုက္ေတာ့သည္။😑 (အူေၾကာင္ေၾကာင္မ....မင္းေရစိုေနလို႔အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္တာကြ။မင္းအေအးမိမွာစိုးလို႔ပါ။) <h1># # # အတန္းထဲတြင္ ျမင့္မိုရ္ခန္႔ ကထက္ေကာင္းကင္နဲ႔ယြန္းလီလီတို႔ရဲ႕ထိုင္ခံုေနရာကိုလွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။ --အခုခ်ိန္ထိမလာၾကေသးဘူး။အိမ္ျပန္သြားၾကပီထင္တယ္။လီလီ့မွာအက်ီၤအပိုမွမပါတာ..... သူအေတြးလြန္ေနတုန္း --ဟိုႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။သိတဲ့သူ႐ွိလား။ဆရာမကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ေျပာျပၾကပါ။ --ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ဆရာမ...ယြန္းလီလီေနမေကာင္းလို႔ထက္ေကာင္းကင္ကအိမ္ကိုျပန္လိုက္ပို႔ေပးေနတာပါ။ --ေအာ္....အင္းပါ။ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းဖစ္ေနပံုပဲ...လြယ္အိတ္ေတာင္မယူသြားျကဘူး...... ေက်းဇူးေနာ္သားေလးခန္႔.......ကဲစာအုပ္ဖြင့္ျကမယ္ ဆရာမစာသင္ေနတုန္းယြန္းလီလီရဲ့ဖုန္းringtoneသံေလးထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ "🎼🎵🎶မေန႔ကအထိမင္းရဲ႕အခ်စ္ေမ်ွာင္လင့္မိတယ္...မင္းကမသိတခ်က္မွမၾကည့္တာဘယ္လိုလုပ္မလဲ🎼🎵🎶" ျမင့္မိုရ္ခန္႔က သူရဲ႕ထိုင္ခံုမွထ၍ဖုန္းကိုလြယ္အိတ္ထဲ္ဲမွထုတ္ယူလိုက္ပီးအတန္းေ႐ွ႕သို႔ထြက္လိုက္သည္။ --ဟယ္လို..... --ဟယ္လို...သမီးယြန္း လား --မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်...ျမင့္မိုရ္ခန္႔ ပါ။ --သားေလးခန္႔လား...အိမ္ကိုေတာင္မလာတာၾကာပီ...ဒါနဲ႔သမီးယြန္းေရာ --ဟို.....မုန္႔သြားစားတာျပန္မလာေသးဘူးအန္တီ... (ယြန္းလီလီ ေရနစ္တာကိုသိရင္စိတ္ပူၾကမွာစိုးလို႔ကြၽန္ေတာ္လိမ္ေျပာလိုက္တာပါ။) --အဲ့ဒါဆို...သူတို႔ျပန္လာရင္ေျပာေပးပါေနာ္သား....ဒီေန႔အန္တီနဲ႔ဦးေလးတို႔အိမ္ျပန္မလာျဖစ္ဘူးလို႔...အန္တီ့ရဲ႕အေမေဆး႐ုံတင္ရလို႔ေစာင့္ေပးေနရတယ္လို႔....အိမ္ေသာ့ကထားေနၾကေနရာမွာပဲလို႔ --ဟုတ္ကဲ့အန္တီ...သားေျပာလိုက္ပါ့မယ္...စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သာေနေနာ္အန္တီ --အင္းပါကြယ္...အဲ့ဒါဆိုအန္တီဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ --ဟုတ္ကဲ့အန္တီ ဖုန္းက်သြားေတာ့wall paperကိုသူျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ထက္ေကာင္းကင္ပံုကိုတင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင့္မိုရ္ခန္႔ လက္သီးဆုပ္ ၍အခန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ (ရက္စက္လိုက္တာလီလီရယ္။ငါကမင္းရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမေျပာနဲ႔ ဖုန္းwall paperေလးေပၚမွာေတာင္ေနခြင့္မ႐ွိပါလား😔။ဘယ္လိုပဲဖစ္ဖစ္ပါ...ငါမင္းကိုေစာင့္ေနမွာပါ😌မင္းငါ့ကိုခ်စ္လာမယ့္တေန႔ကိုေပါ့😌) <h1># # # ျခံေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ --ဟင္...အိမ္မွာဘယ္သူမွလဲမ႐ွိၾကပါလား။ဘယ္သြားၾကတာပါလိမ့္ ယြန္းလီလီကေတာ့အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း😅။ထက္ေကာင္းကင္က...ကားေအာက္ကိုဆင္းလိုက္ပီး...ျခံတံခါးေဘးကပန္းအိုးထဲကိုႏႈိက္လိုက္ေတာ့သည္။ --ေတာ္ပါေသးတယ္...ေသာ့ကိုေနရာမေျပာင္းထားလို႔... ျခံတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ပီးကားကိုျခံထဲသို႔ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ကားေအာက္ဆင္းခါနီးတြင္ယြန္းလီလီကိုၾကည့္လိုက္ပီးရယ္လိုက္ေတာ့သည္။ --ၾကည့္ပါအံုး...အိပ္ေနလိုက္တာ...😂...ႏႈိးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား😳...မႏႈိးေတာ့ပါဘူး...အိပ္ပါေစေလ...ငါပဲေပြ႔ပီးသယ္သြားေတာ့မယ္။☺ ယြန္းလီလီကိုသဴမရဲ့အခန္းထဲသိဳ့ညင္သာစြာေပြ႔ခ်ီသြားေတာ့သည္။အခနး္ထဲေရာက္ေတာ့ခုတင္ေပၚသို႔ေျဖညင္းစြာတင္လိုက္သည္။ ေစာင္ျခံဳေပးလိုက္ပီးသူမရဲ႕အေ႐ွ႕ဆံပင္ေလးမ်ားကိုညင္သာစြာကိုင္လိုက္သည္။ --အ႐ူးမေလး...အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲနားၿငီးသက္သာတယ္။😊 သူမကိုၾကည့္ရင္းရင္ခုန္သံျမန္လာသျဖင့္အခန္းထဲမွထြက္ရန္ခုတင္ေက်ာခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ --ဘာလို႔ရင္ေတြအရမး္ခုန္ေနရတာလဲ....အဟမ္း.....ငါ့အခန္းထဲသြားတာပဲေကာင္းတယ္။ သူခုတင္နားကထြက္သြားခါနီးတြင္ယြန္းလီလီကသူ႔ရဲ႕လက္ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ သူေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...သူမကအိပ္ေနစဲျဖစ္သည္။ခနၾကာေတာ့အိပ္ေနရင္း့ျပံဳးလိုက္ပီး --မသြားပါနဲ႔........... --ဟင္....... --ဗိုက္ဆာလိုက္တာ😅... သူမစကားေျပာပီးတာနဲ႔လက္ကိုျဖဳတ္လိုက္ပီးခုတင္ေပၚသို႔တင္ေပးလိုက္သည္။ --အူေၾကာင္ေၾကာင္မ...အိပ္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္စကားကေျပာဖစ္ေအာင္ေျပာလုိက္ေသးတယ္....😄 အခန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ပီးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ဝင္သြားသည္။ --ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ.....ငါမွဘာမွမခ်က္တတ္တာ...ဆန္ျပဳတ္ ပဲေကာင္းပါတယ္😋 မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲတြင္သူတေယာက္တည္းအလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့သည္။မိုးရြာေနေသာ္လည္းမေအးႏိုင္။ေခြၽးမ်ားတဒီဒီက်ေနေတာ့သည္။ ဆန္ျပဳတ္ အိုးကိုအသာေလးဖြင့္ၾကည္လိုက္ပီး --အိုေခ...ဒီတစ္ခါေတာ့တကယ္အုိေခသြားပီ...ဟူး...ေတာ္ပါေသးတယ္...ေျခာက္ခါေျမာက္မွပဲေအာင္ျမင္ေတာ့တယ္😅😀 တီးေတာင္.....တီးေတာင္ --ေအာ္...ေမေမနဲ႔ေဖေဖျပန္လာပီထင္တယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွအိမ္ေ႐ွ႕သိ့ုထြက္လိုက္ပီးျခံတံခါးဖြင့္လိုက္သ္ည္။ --ျမင့္မိုရ္ခန္႔... --အငး္...မငး္တို႔လြယ္အိတ္ကိုငါလာေပးတာပါ။ --ေက်းဇူးပါကြာ... --ရပါတယ္...အခ်င္းခ်င္း ေတြပဲ...မင္းအေမဆီကဖုန္းလာတယ္(.........)တဲ့ --အင္းပါ....ိုေန႔ခင္းကကိစၥအတြက္ေဆာရီးပါကြာ... --မလိုပါဘူး ကြာ☺ငါလဲမွားခဲ့တာပဲ...ဒါနဲ႔လီလီေရာ --ေအာ္.....သူ...သူေရခ်ိဳးေနတယ္😋...ဒါနဲ႔မင္းျပန္ေတ့ာေလေနာက္က်ေနအံုးမယ္😋 (အိမ္ထဲဝင္ခ်င္ေနတာမလား။လံုးဝေပးမဝင္ဘူး😎) သူ႔စကားမဆံုးခင္မွာပဲယြနး္လီလီတေယာက္ဆန္ျပဳတ္နံ႔ရသျဖင့္အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ ျမင့္မိုရ္ခန္႔က သူမကိုျမင္လိုက္သျဖင့္ထက္ေကာင္းကင္လိမ္မွန္းသိသြားေတာ့သည္။ --ဟုတ္လို႔လား အိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား😋ဟိုမွာၾကည့္လိုက္အံုး ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအံ့ျသစြာျဖင့္ၾကည့္ေနေသာယြန္းလီလီကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။ (အူေၾကာင္ေၾကာင္မ😬မင္းဟာေလငါ့ကုိအျမဲအ႐ွက္ခြဲတယ္။ခုနတုန္းကေတာ့ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေနပီး😎ဒီေကာင္လာမွႏိုးရတယ္လို႔😤) အပိုင္း-(၁၁)ေမ်ွာ္ အခ်ိန္ေပးပီးဖတ္ေပးတဲ့ပရိတ္အားလံုးကိုေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိလ်ွက္☺

"တိုးတိတ္​လ်ိဳ႕ဝွက္​​ေသာ...ရင္​ခုန္​သံ" အပိုင္​း-(၁၀)

"တိုးတိတ္လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ...ရင္ခုန္သံ" အပိုင္း-(၁၀)