son zamanlarda canımın istediği her şey oluveriyor.

Bu hafta izinli değildim. evde tatil yapmadım. bu yüzden günüm geçmedi. buna rağmen ben de sabahları uyanıyorum.

elimi yüzümü yıkamak için banyoya gittim, musluğu açtım; musluktan dondurma aktı. Çünkü canım dondurma istiyordu. elimi yüzümü yıkadım. Evet elimi yüzümü dondurma ile yıkadım. başımı kaldırdım ve aynaya hiçbir şeyin yansımadığını gördüm. oysa ben aynaya bakıyordum. iyice yaklaştım aynaya, kendimi görürüm diye; ama yok, hiçbir şey yoktu. oysa ben vardım. kalktım, geldim, elime yüzüme dondurma bulaştırdım. nefes alıyordum. ama ayna beni bana göstermiyordu. ayna mı bozuldu diye düşündüm ve tak tak vurdum aynaya... yok bozuk değildi. sonra hatırladım ki yataktan kalkarken yok olmak istemişti canım.

hemen banyodan dışarı attım kendimi ve koştum koridorum sonuna doğru. kapının olmadığı tarafa koştum. duvarlar yol vermeye başladı. her adımımda karşımdaki duvar daha uzaklaşıyordu ve hızıma yetişemeyince ortadan kayboldu. çünkü canım duvarın da yok olmasını istedi.

duvar yok oldu ve ben o hızla sokağa fırladım. havadayım düşünsene... ayağımdan biri tuttu, çekti aşağıya. hop hop hop demir yığını gibi sesler çıkararak yere çakıldım. canım demir yığınlarının hop hop hop diye ses çıkarmasını istiyordu.

ölmedim. yer yarıldı içine girdim. yerin bir metre altında bir sürü elektrik direği vardı, teller, kablolar ve işçiler. her birinin elinde mavi elektrik çakımları. üzerime geliyorlardı. ''hoou! hoouu'' deyip üstüme salıyorlardı elektrik akımını. meğer canım gebermek istemiş. geberdim.

şu an cennetten yazıyorum. selamlar. :D