ในห้วงเวลาแห่งความทุกข์เศร้า สติทำให้เรา นึกถึงคำสอนของพ่อ ความเศร้านั้นห้ามไม่ได้ แต่หน้าที่ก็ละทิ้งไม่ได้เช่นกัน ในฐานะที่เป็นคนไทยตัวเล็กๆคนหนึ่ง เรานึกถึงสิ่งที่เราจะทำประโยชน์ให้กับสังคมรอบข้างได้ แม้เป็นสิ่งเล็กน้อยก็ตาม ในเวลานั้นจำได้ว่าผ้าสีดำขาดตลาด ริ้บบิ้นสีดำไม่มีขาย เราอยากจะติดเข็มกลัดสีดำเพื่อไว้ทุกข์ก็หาซื้อไม่ได้ พลันก็เหลือบไปเห็นไหมพรมสีดำ จึงเกิดความคิดจะถักโครเชต์ ดอกไม้ติดเข็มกลัดสีดำแจกคนแถวบ้าน ทีแรกตั้งใจว่าจะถักให้ครบ 89 ดอก แต่มีเสียงเรียกร้องให้ถักเพิ่ม ก็ถักแจกไปเกือบ400 ดอก ผู้รับนั้น มีทุกเพศ ทุกวัย แววตาของผู้รับ ทำให้เราเป็นสุขขึ้นมาได้บ้าง ภารกิจนี้ทำให้เรารู้สึกว่าเราได้ทำตนให้เป็นประโยชน์โดยทำในสิ่งที่เราถนัด ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แค่ได้ทำอะไรเพื่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย

ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ