Wada… czy aby na pewno?

Dzisiaj pokazuje się tutaj z nieco innej strony, z nieco innym postem. A mianowicie chce wam przedstawić kompozytora dobrze znanego środowisku muzycznemu, a mowa tutaj o ✨Rachmaninowie✨

Ale zaczniemy trochę z innej strony… Każdy z nas ma jakiś defekt (albo wydaje nam się, że mamy). Czasami bardziej, czasami mniej widoczny. Niestety nie na każdą wadę (zwłaszcza budowy) znajdzie się lekarstwo. Co po niektórzy są w gorszej sytuacji, gdyż bywają choroby nieuleczalne i pozostaje tylko nauczyć się z nimi jakoś funkcjonować. Człowiek jednak plastyczny jest i bywają przypadki, że niektórzy potrafią swe wady nieźle wykorzystać, a nawet dzięki nim odnosić sukcesy. W historii muzyki znamy kilka przypadków wybitnych muzyków czy kompozytorów z „(nie)małymi” wadami budowy.

Jedna z chorób zwanymi dla naszych potrzeb „przydatnymi” dla osób funkcjonujących w muzycznym świecie jest Zespół Marfana - genetyczna choroba tkanki łącznej, a cierpiący na nią „skarżą się” na niezwykle długie kości (co za tym idzie - również niezbędny element u pianisty - długie palce) dzięki czemu osiągają spory wzrost czy ponadprzeciętnie ruchome stawy. Na tę chorobę cierpiał prawdopodobnie nasz bohater: Sergiej Rachmaninow. Kompozytor był wysoki (193 cm wzrostu), a dzięki ogromnym dłoniom i ruchomym stawom, przy fortepianie bez problemu obejmował duodecymę (dla niewtajemniczonych: BARDZO DUŻO). Skutek jest taki, iż wiele jego kompozycji wymaga sporej objętości ręki.

Z tego wynika, iż same kompozycje Rachmaninowa są często bardzo trudne do grania dla pianistów, którzy posiadają dziecięcy rozmiar ręki (taka jak moja). Niemniej ludzie drobniejszej postury często potrafią „wściubić” swoje 3 grosze (a czasami nawet więcej). Tak wiec dzielę się tutaj moim wykonaniem etiudy d-moll z maja 2021 roku i proszę o wyrozumiałość dla moich dziecięcych rączek (starały się ze wszystkich sił, naprawdę!).

Życzę miłych doznań artystycznych i niech muzyka będzie z Wami! 🎶