Bieszczady - krótka relacja z krótkiego wypadu

Read this post on TravelFeed.io for the best experience

---

---

Po 2 latach wróciliśmy w Bieszczady.

W 2020r. była to nasza wersja wakacji pandemicznych – wybrać małą niezbyt zaludnioną miejscowość, aby przeżyć przez kilkanaście dni spokojny czas z niewielką szansą złapania covidka. Wybraliśmy Zawóz nad Jeziorem Solińskim i na tyle nam się spodobało, że w tym roku postanowiliśmy tam wrócić.

Poniżej krótka relacja z tegorocznego tygodniowego pobytu.

A więc Zawóz – mała malownicza wioska leżąca po południowo-zachodniej stronie Jeziora Solińskiego. Niewiele ponad 200 mieszkańców (dane z 2020r.), zdecydowanie zwiększa swoje zaludnienie w sezonie wakacyjnym. Nic dziwnego, leży bowiem tuż nad Zalewem i przy odrobinie szczęścia przy wyborze miejscówki można podziwiać wybrzeże prosto z własnego tarasu 😊

4:50 - powoli wstaje dzień nad Jeziorem Solińskim

Niebo było różowe - widok z wieczornej przejażdżki rowerem wodnym

Zdjęcie z trasy wzdłuż wioski, którą pokonywaliśmy codziennie w drodze do sklepu lub na plażę

To samo miejsce o innej porze dnia :)

W wiosce zdołaliśmy odkryć 2 całkiem znośnie zaopatrzone sklepy (otwarte w każdą niedzielę!), kościół, dwie plaże i leżące przy nich knajpki. Jedną z nich był urokliwy Bolo Bar, w 2020r. stojący na trawiastej plaży, dzięki czemu można było sączyć piwo siedząc na przynależących do baru leżakach i hamakach. Do właściciela należy również niewielkie pole campingowe, zajęte przez kilka dosłownie przyczep, oraz maleńka przystań z kajakami i rowerami wodnymi.

W tym roku niespodzianki  – po pierwsze, bar został przebudowany (a właściwie rozbudowany) i w związku z tym przeniesiony nieco dalej, na drugą stronę drogi, przez co traci się urok siedzenia bezpośrednio na plaży na leżakach – siedzisz po prostu przy stole, więc w kostiumie kąpielowym już jakoś nie wypada 😉 Z plusów – Bolo Bar rozbudował swoją ofertę gastronomiczną (jak i ceny...), poza piwem można również napić się Cydru Dobrońskiego „z kija”, a nawet frizzante 😊 Jedzenie całkiem smaczne, przygotowywane z sercem, świetna pizza, którą odkryliśmy dopiero ostatniego dnia pobytu, oraz ciekawe, codziennie inne desery.

Bolo Bar nie jest już "barakiem" tylko poważnym budynkiem

Cydr Dobroński prosto z ogródka Bolo Baru

Widok na przystań i pole namiotowe - tutaj stał kiedyś Bolo Bar

Drugą z niespodzianek, niestety jeszcze mniej przyjemną, było zdecydowane obniżenie poziomu wody w Zalewie Solińskim, przez co tak urokliwa zapamiętana przez nas plaża właściwie przestała istnieć. Zauważyć się dało głównie błoto i muł, co na pewno miało spory wpływ na wrażenia turystów, których na plaży po prostu nie było. Ostatniego dnia pobytu trudno było nawet ruszyć rowerkiem wodnym z pomostu i nieźle natrudziliśmy się, żeby wypchnąć z mułu dwa pojazdy. Na szczęście się udało i wrażenia z wieczornej przejażdżki po zalewie były niezapomniane 😊

Tutaj kiedyś było znacznie więcej wody...

Jedyną zaletą tej sytuacji jest fakt, że mieliśmy gdzie wybiegać whippety. Dwa lata temu to wszystko było pod wodą.

Dramatycznie obniżony poziom wody widać wszędzie. 

Samotna łódka porzucona na lądzie.

Kiedyś pomost otaczała woda, a teraz samo błoto...

... na które trzeba uważać, bo wciąga!!!

Dobrze, że udało nam się wypchnąć te rowerki na wodę :)

Zdecydowanie ciekawszą w tym roku plażą był drugi skrawek Zawozu. Tam również znajduje się sporo ośrodkowych wypoczynkowych, wypożyczalnia sprzętów wodnych, a także sympatyczna knajpa „Ostatnia deska ratunku” położona nieco na wzgórzu, dzięki czemu przy obiedzie można podziwiać widok na jezioro.

Plaża z drugiej strony wioski przynajmniej wygląda jak plaża ;)

Na tej plaży znacznie więcej życia!

Widok z Ostatniej Deski Ratunku

---

Wetlina – niewielka miejscowość, będąca bazą wypadową wielu bieszczadzkich szlaków turystycznych, z których z racji tego, że byliśmy z psami, niestety nie mogliśmy korzystać (psy nie mają wstępu do Bieszczadzkiego Parku Narodowego). My wybraliśmy się do Wetliny w jedyny podczas naszego pobytu deszczowy dzień, aby spróbować tak zachwalanych naleśników-gigantów w Chacie Wędrowca. Sława w mediach wyprzedza rzeczone naleśniki, które są zastrzeżone prawem patentowym i jedynie Chata Wędrowca serwuje te specjały, wyrabiane ze specjalnego, autorskiego ciasta.

Do Chaty Wędrowca zawsze jest kolejka – 2 lata temu nie udało nam się tam dostać wcale, w tym roku, może z powodu kiepskiej pogody tego akurat dnia, kolejka nie była zbyt wielka, więc postanowiliśmy zawalczyć o miejsce, tym bardziej, że opisane jest jako przyjazne czworonogom. Odstaliśmy w deszczu jakieś 40 minut, przy czym obsługa regularnie informowała, że czas oczekiwania na sam posiłek, już po zamówieniu w lokalu, wynosi około godziny. Tego dnia serwowano wyłącznie naleśniki, mimo że lokal szczyci się bogatym menu kuchni bieszczadzkiej. Na miejscu okazało się również, że brak jest truskawek, więc pozostało wybrać jedynie naleśniki z jagodami (to danie serwowane jest wyłącznie na słodko, więc innego wyboru brak). Ku naszemu zdziwieniu, otrzymaliśmy posiłek znacznie szybciej, niż początkowo zapowiadano. Wnętrze Chaty jest bardzo klimatyczne, panuje tam specyficzny zapach starych mebli, a z głośników słychać bieszczadzkie ballady.

Sam naleśnik – no cóż, nie jestem fanką obiadów na słodko, zatem mimo że był dość smaczny, nie usatysfakcjonował mnie w pełni i po powrocie musiałam jeszcze zjeść kolację 😉 Ciasto grube i puszyste, danie ładnie podane, dużo owoców. Na szczęście wybrałam rozmiar średni, a nie duży, ale i tak nie mogłam tego zmieścić – jak dla mnie za dużo słodkości. Czy aż tak godny uwagi jak go opisują – nie wydaje mi się. Najważniejsze, że pozycja zaliczona i nie będzie potrzeby tam wracać 😉

Chata Wędrowca - widok z kolejki przed wejściem ;)

Niestety tylko naleśniki...

W środku fajny klimat

A będzie coś dla nas? (tak, dostali na spróbowanie)

Król dnia - naleśnik gigant z jagodami

---

Polańczyk – tego kurortu chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Odwiedziliśmy miejscowość dwukrotnie – raz, żeby powłóczyć się po głównej ulicy i zjeść fajny obiad (hmm…. Chyba nie mam szczęścia do obiadów w Bieszczadach 😉)  oraz odwiedzić punkt widokowy, a za drugim razem pojechaliśmy po prostu na Zieloną Plażę w okolicach campingu Zjawa.

Plaża sympatyczna, wytyczone kąpielisko i wspaniały widok na żaglówki, a dla nas głównym atutem było położenie wśród wysokich drzew, dzięki czemu mieliśmy na stałe miejsce w cieniu – psy były nam wdzięczne 😉

Polańczyk zawsze spoko ;)

Byliśmy w Marinie ;)

Punkt widokowy w Polańczyku

Plaża i przystań

Kąpielisko

Żaglowki :)

---

Podsumowując, spędziliśmy fajny i relaksujący czas w tym ciekawym zakątku Polski. W miarę możliwości wrzucę jeszcze post z opisem atrakcji sprzed 2 lat, bo wówczas również sporo się działo :)

---

View this post on TravelFeed for the best experience.