_{"Cold of Kalandar"}
I’ve been into Greek Weird Wave Cinema for some time now, but I am also following the Turkish directors. If I may brag a bit as a Turkish citizen, I would say that some of them are exceptionally talented: Nuri Bilge Ceylan, Semih Kaplanoğlu, Reha Erdem…
And I’ve recently added a new name to this list: Mustafa Kara!
I’d heard about Kara’s second feature film, “Cold of Kalandar” when it won the best director and viewers’ choice awards at the 2015 Tokyo Film Festival, but then I could find neither legal nor illegal way of streaming it.
I finally had the chance a few days ago.
It is a 139-minute film, and a film longer than two hours is destined to annoy me.
And it annoyed me a bit, if I must be totally honest.
But apart from being overlong, it is an arthouse masterpiece.

A REALISTIC STORY OF A DREAMER

“Cold of Kalandar” is a realistic story of a dreamer, Mehmet (Haydar Şişman), and his family living far from modern life, in a mountain village, in the north of Turkey.
They are heartbreakingly poor – in fact, “poverty” is not enough to describe their situation; they have nothing, not even electricity.
But don’t get me wrong, it is not a drama seeking your pity; instead, it is a documentary-like but hopeful story of a family’s survival in brutal conditions.
The film follows Mehmet who once made a little money by finding a seam of ore in the mountains where he lives with his family. Now his dream is to repeat his luck even though his endless pursuit is deemed useless by his wife. His wife insists to sell the bull in order to pay their debts…

It is not a very original story: a poor man trying to make his way, a family struggling against poverty, brutal natural conditions of rural life… Still, there is a distinguished cinematic quality in it. Scenes of dialogue are very brief – and it is a good thing because I didn’t understand their Turkish:) while there are ‘lengthy scenes of people, mostly the family, just being and doing daily tasks’ -and it is a good thing because the film ‘authentically conveys the slow and stagnant process of everyday survival.’

Beautifully shot, edited and acted, “Cold of Kalamar” warms your heart without playing on your heartstrings. And trust me, not playing on people’s heartstrings while showing survival in such conditions is a huge success in its own right!

---

“Kalandar Soğuğu” kalpleri ısıtıyor [TR]

Bir süredir Yunan Tuhaf Dalgası’na feci takılmış durumdayım ama Türk yönetmenleri de takip etmiyor değilim. Hadi biraz da birbirimizi övelim tadında azıcık böbürlenmeme izin varsa, bazı Türk yönetmenleri acayip yetenekli bulduğumu söylemek isterim: Nuri Bilge Ceylan, Semih Kaplanoğlu, Reha Erdem…
Yakınlarda bu listeye bir isim daha ekledim: Mustafa Kara!
Kara’nın ikinci uzun metraj filmi “Kalandar Soğuğu”un 2015 Tokyo Film Festivali’nde en iyi yönetmen ve izleyicinin seçimi ödüllerini aldığında duymuştum ama o sıralar ne legal ne illegal izlemenin bir yolunu bir türlü bulamadım.
Nihayet birkaç gün önce bu şansı yakaladım.
Bir kere 139 dakikalık bir fim ve iki saatten uzun süren her film beni baymaya mahkûm.
Ve bu da bir parça baydı yani ne yalan söyleyeyim.
Ama çok uzun olmasının dışında kendileri tam bir sanat filmi şaheseri.

BİR HAYALPERESTİN GERÇEKÇİ HİKÂYESİ

“Kalandar Soğuğu”, modern hayatın tüm nimetlerinden uzakta, Karadeniz’de bir dağ köyünde yaşayan hayalperest Mehmet (Haydar Şişman) ve ailesinin gerçekçi hikâyesi.
İnanılmaz fakirler, öyle böyle değil, “fakir” demek durumlarını açıklamaya yetmez. Hiçbir şeyleri yok. Elektrikleri bile yok.
Ama sakın yanlış anlamayın, film öyle acıma hislerinizi dürten bir dram falan değil. Bir ailenin en ağır koşullar altında hayat mücadelesinin belgesel tadında ama umutlu hikâyesi.

Kahramanımız Mehmet geçmişte bir kere dağlarda bir maden damarı bulmuş ve az bir miktar para kazanmış. Şimdi tüm hayali aynı şansı tekrar yakalamak. Fakat bu arayışını karısı nafile çaba olarak görüyor. Karısı bunun yerine boğalarını satıp borçlarını ödemelerinde ısrar ediyor vesaire vesaire.
Gördüğünüz üzere öyle pek original bir hikâye değil: yolunu bulmaya çalışan fakir bir adam, yoksullukla mücadele eden bir aile, kırsal hayatın zorlu doğa koşulları… Fakat işte hepsi iyi film olamıyor ama bu çok iyi bir film. Diyaloglar kısa ki bu işi bir şey çünkü Türkçelerini pek anlamadım; Mehmet’in ve ailenin kendi halinde takıldığı ve gündelik işlerini yaptıkları planlar uzun ki bu da işi bir şey çünkü film buralardaki otantik hayatın o yavaş, ağır aksak ritmini acayip iyi yakalamış. Film iyi çekilmiş, iyi kurgulanmış, iyi oynanmış.

“Kalamar Soğuğu” insanın içini ısıtıyor, hem de duygu sömürüsü yapmadan. Ve güvenin bana o hayat koşullarını anlatıp da duygu sömürüsü yapmamak başlı başına büyük marifet.