Hazbin Hotel. Review with spoilers. / Hazbin Hotel. Recenzja ze spoilerami.

I heard about this cartoon for the first time a few months ago. The overwhelming majority of opinions I read were more or less positive. When I heard it was a musical, I decided I would never watch it. Why? I've hated musicals since I was a child. Just as I quite often exaggerate my reaction, musicals have always made me vomit. So similar to looking at food when we have been lying with full bellies for 30 minutes, cursing our gluttony. Fortunately, I have a few stubborn friends who, from time to time, clearly reminded me to watch this cartoon. The second reason is that Vivienne "VivziePop" Medrano is behind this project.

I don't know this lady, but I assume she realized a dream that is shared by millions of living people and many more who are no longer with us. Someone once said that everyone comes up with a million-dollar idea at least once in their life. Engineers, creators of machines, new technologies, content, etc. they probably have even more. Apple probably said that if 1 project in 10 is successful and can be easily put into mass production, it is already a success (and each of them is developed and researched, which consumes a large amount of cash). A little later I heard that these types of proportions are exceptionally generous and a successful project is even rarer. In the case of works of culture, it is a bit more difficult, and given the growing number of people and entities on the market, it will only get worse (which can be beautifully seen on YouTube, where without luck or the recommendation of some material by a larger creator, it is difficult to break the glass ceiling). The overwhelming majority of stories are a copy of a copy or a remake based on another remake. Not to mention the fact that we can have a super brilliant idea, and after analyzing it, it turns out that someone has already invented it or maybe it is not as good as we think. Alternatively, many other similar stories were submitted around the same time and one was slightly better than ours. Or for other reasons, of which there may be many.

Since I have been on the Internet for a long time, and since I was a child I like to invent (using Lego bricks, first the large ones, then the smaller ones, and when I was older, the keyboard) my own fanfic stories for known worlds, my own campaigns for RTS games, this is something about I know that. Why am I mentioning this? For two reasons. The author of Hasbin Hotel had to work hard to implement her idea. However, work alone is not enough, there is also determination. Life can be extremely unfair + even if someone is a great creator, no one is perfect and we need someone who will help us realize our vision (examples from another branch of culture, i.e. games - Prince of Persia and Another World). At least in 1 aspect that we don't do very well. The third reason is luck. I will refer to an example that I have already mentioned several times. There are millions of "only good" (or slightly better than good) stories in the world like The Witcher. Somewhat less very good, even less outstanding or excellent. The author who gets a contract from Netflix, Prime, Disney, HBO (or another company) and manages to make his title even a moderate hit has won in the game called life. If he achieves great success, he no longer has to do anything in his life but develop his hobby. If he achieves less, he will at least have an easier life. Where is Vivienne? I don't know, but I think it's going in the right direction, because HH will get a 3rd and 4th season!

To say that Hasbin Hotel is just a "female version" of an adult cartoon like South Park is an understatement. This is an obvious parody of musical fragments from Disney films. Me and my girlfriend Asia have been watching them since we were children and we immediately noticed numerous references. There are also references to battle shounen and other anime (not only in terms of fights, but also in terms of style, animation, and clichés associated with Japanese animation) - the characters fight as if it were some Dragon Ball or Hunter x Hunter. When it comes to South Park, both cartoons are not afraid of controversial topics, jokes and do not shy away from vulgarisms. There are fewer of them than in the cartoon by the two men, but Vivienne has shown that she can also use profanity in a funny, powerful and creative way. For example, in cases involving sex, addiction or psychology, and presents them in an original but true way. Like the creators of South Park, R&M or The Boys, Vivienne comments on various topics regarding politics, society, and how some rules that people have made up are pointless or unfair. Plus, it's a well-written cartoon that she devoted a lot of time to. This is visible in the numerous references to pop culture in the background, the refined script and the lore of this world. I noticed this after the pilot episode, and the first episode on Amazon Prime only confirmed it. I don't know the Bible or Catholic mythology, so I don't know how much this cartoon adapts "Catholic lore" (what it sounds like xD), but to my amateur eye, it seems to be good.

However, I've already seen the cartoon, so I can summarize the plot for you. Charlie is the beloved daughter of Lilith (the first woman created by God) and Lucifer. She's a typical daughter of filthy rich and influential parents. A good girl who approaches life quite naively and swims in the clouds of her idealistic imagination, instead of treading on the ground of brutal reality. Her dream is to make sinful souls leave hell and go to heaven. For this purpose, he opens a hotel, which is actually a facility where sinners have a chance to change their lives and become good. They will accept anyone (Charlie mentioned a lot of toxic groups and personality types xD. Great scene.)! The owner cares VERY MUCH about this! He must hurry, because Heaven carries out cyclical exterminations, murdering the inhabitants of Hell in a brutal way. The plot is not limited to this one location, but due to the small number of episodes, we focus mainly on it. I know from a friend who has already seen the spin-off of the series (titled Helluva Boss) that the author has an idea for her universe and it is not limited only to the main series. After what I saw in Heaven or Hell (observing other rulers of Hell, e.g. this TV demon who manipulates others, as various media and celebrities do in our world), I believe it without hesitation. The great advantage of this show is also the numerous references to our world. I'll be honest, one viewing is not enough for me to list even a quarter of them. Apart from references to Disney or anime (visual issues, slightly less often sound issues and ideas), I also saw references to well-known characters and objects from games and other works of culture.

As I wrote in the introduction, I hate musicals. Even though I didn't like every song, I can't say that I didn't like any of them. Each of them, even the ones that were "just ok" for me and I don't listen to them very often outside the series, do not go below a certain level. They also have a different atmosphere and pace. Starting with those clearly associated with Disney and children's films (although to be honest, each of them could have been adapted to them after changing the text or turning down the too loud guitars or beats), such as Happy Day in Hell, Respectless, More than Anything , or Welcome in Heaven. Through entertaining songs with interesting, thought-provoking lyrics in various forms - Hell is Forever, It Starts With Sorry, Loser or Poison. Ending with songs referring to songs that I associate with old movies or programs that I watched on TV when I was less than 10 years old - Stayed Gone or Hell's Great Dad. I would like to emphasize that you should treat these generalizations very carefully, because I think I can find such features in each of the works.

I don't know if I can say that every music video is a small work of art, but most of them definitely are! They are dynamic and detailed, and the animators keep up with the tempo of the singers, not limiting themselves to smooth animation and static details / elements requiring minimal animation in the background or background. I don't have a large comparison base, but I remember some animated music videos from MTV and similar stations (in the case of Poland, the 4fun TV channel, where our outstanding animator, Bartosz Walaszek, posted his first cartoons) or cheaper full-length animations, and not in all of them them took care of details such as subtle smiles, glances or other reactions that showed other characters' reactions to the words sung by the others. Maybe I was unlucky, but when I watched musicals as a child, both the animated and real characters stood motionless like wooden figurines, waiting for the other party to finish singing. Only then did they move or respond to the other side's words. In the case of Hazbin Hotel, I watched almost all the music videos several times with the same pleasure. Ironically, as I write this piece, I'm finishing making soup for my girlfriend and peeking into the kitchen every few minutes. You Didn't Know was playing, and Adam, standing behind his current partner, was showing Charlie that he could suck him off xD. My favorite song is Hell is Forever. I liked it so much that I plan to record my own cover in the future.

When it comes to the way of drawing, my girlfriend and I had one association from the very beginning - Cartoon Network. Now, after watching all the episodes, I see that this example is not entirely adequate, but on the other hand I am not able to point to anything closer. I'm not a fan of Genndy Tartakovsky's simplistic, square lines, and I thought Hazbin Hotel would be the same. When I was watching fragments of the series on YT for several months, I wasn't convinced about this drawing style. The line didn't turn me off, but if it weren't for the assurances from friends with similar tastes that this series was worth seeing, I'm not sure I would have watched it. After watching it, I'm still not her fan, but I can't deny its certain charm and sometimes beauty.

To separate the section with medium spoilers (those that do not spoil the pleasure of the viewing IMO) and the large ones (which I wanted to include because some of my followers already know Hazbin Hotel and I want to share my full impressions with them), I will put the ending in this place. A few weeks have passed since we finished watching this cartoon, and I still watch my favorite fragments and music videos on YT with great pleasure. Hell is Forever, Poison, Addicted (this song is not in the series) or Hell's Great Dad can be played on my phone or computer a dozen times before I change it to another one. My opinion of the series itself hasn't changed either. However, after part of the left spoiled R&M after the 3rd season (the series was good until the creators pushed it to all groups, like South Park. The fourth one was not very funny, also because the jokes are less edgy.) I prefer not to get too excited. positively towards new cartoons of this type. However, I hope that Vivienne will not rest on her laurels like the creators of R&M and will not lose her cohones when it comes to strong jokes. My friend Karol told me before watching the pilot episode (link below this paragraph) that HH is an example of how you can make a cartoon for an older audience without too much vulgarity. I didn't understand it before the session, probably because until recently I had definitely abused them. Spoilers begin below, so read at your own risk! My HH rating is 8.5/10.

Link to the pilot episode ->

I can't start a character segment with anyone other than Adam. I liked him from the moment he debuted, but I won't pretend I underestimated him. Both its strength and its importance for the whole of history. His texts, retorts and discussions with Alastor and Lucifer are awesome! "I am Adam! The first dick created by God. Even the Seraphim will confirm it! It was from my balls that all of humanity came out and it is thanks to me that you are standing here and talking!" I cried with laughter at every one of them. Same with his song Hell is Forever or seeing his insolence mixed with arrogance. I don't know if this was the author's intention, but it reminds me of a Chad who achieved his goal some time ago and has since then rested on his laurels. As a result, he talks about doing something more often than actually doing it. The character may not be particularly complex, but the cliff-hanger at the end of his final fight gave him some depth. I expected this so I wasn't surprised, but it was done so well that I raised one of my eyebrows. I would like to see him in the next season, but from what Paweł told me, the author confirmed that Adam is dead and she does not plan to bring him back to life.

The second character I want to highlight is Alastor. The radio demon is my favorite character in this show. I liked him for his voice, intelligence, cynicism, cunning and great strength. From the very beginning I felt vibes from him that I feel from Whis from Dragon Ball Super. They both hide their true strength. Both also ask their opponents if they really want to face him. Each time he lowered his voice, asking with a sneer. Ultimately, it turned out that I was wrong and one of the most powerful demons can only impress minnows, because he himself is a minnow compared to the strongest characters. I guess he was under this impression himself, thinking he had a chance to win. It ended as if there was a fight between a 9-year-old and a 17-year-old - one punch ended the fight. I'm curious why he lost his angel wings and I hope that in this case he is not limited to tickling his ego and will actually get a power-up. Plus, his monologue about laughter is very... inspiring and wise.

Lucifer is not one of my favorite characters. It ranks 4th or 5th, but I would like to single it out for its very good introduction and development. Asia was surprised to see the Lord of Hell in a situation that could be embarrassing for his daughter as well. However, seeing that the author consistently runs the Hazbin Hotel, I knew that the Morning Star must be damn powerful. I wasn't disappointed. The real Whis is Lucifer. Adam had made Alasator run away from the battle just moments before, and Lucifer had fucked Adam up. It's clear that the author did her homework for 5+ grades. The character of Lucifer is in the "almost seriously" mode and erasing Adam from the world of the living is not a problem for him. This scene showed that none of the characters we met in HH had the slightest chance in the fight against the Lightbringer. Most importantly, it was not reduced to just a joke. I don't like it when a strong character is created like a Clown all the time, but I don't mind when being funny is an important feature of his character. The former simplifies the character and kills its attractiveness, the latter develops it and gives it depth. Especially when it's done as well as in this cartoon. Lucifer's attitude is consistent with what he says, how he behaves and why he is the way he is. He was thrown out of heaven, the woman he loved left him, the citizens with whom he probably had hopes at the beginning turned out to be unintelligent, he has no good relationship with his daughter... This can cause a mid-life crisis. Now that I think about it, the author of this cartoon thought out the gradual presentation of power levels very well. Exactly the same as the author of FMA - Hiromu Arakawa. Her strong, male characters also stand out for their portrayal of power and strong character. We feel respect for them (in the sense of "ok, no more jokes, this is a real BADASS!"). I hope that more women will draw such cartoons and battle shounen, because in the final battle I felt that superhumans were fighting each other. Like in the best moments of DB, Invincible, HxH, or during the Superman vs Doomsday fight. Where does the comparison to Whis come from? Because Broly, who beat Goku and Vegeta to pulp in DBS 2vs1, was an absolute zero next to Whis, for whom it was just a good "sparring before warm-up" at most. He's supposed to be an idiot, he's supposed to be a guy with mid-life problems, he lets go of most things for peace of mind, but he doesn't lose his grit.

My second favorite character is Angel Dust. First of all, I liked the fact that Vivienne showed this character's problems in a very honest way. I.e. neither critical nor praising. As Musich Wiedzieć said (the Polish channel about Redpill, unlike most, does not feed men lies, as many of them do, and is not afraid to criticize toxic male behavior) - "these people experience their own hell, which we do not see outside ". Looking at the best porn star from hell, I often have this quote in my head. At first glance, Angel Dust is a degenerate who can't go a day without looking into a bottle of alcohol or taking a stimulant drug (and if he doesn't have amphetamines or cocaine, he won't despise marijuana or ecstasy either). You just need to get to know him a little better to see that he is the type of sad clown who hides his sorrows behind a wall of comedian, pretending that nothing can hurt him. The author showed this very well in the music video scene with Husk. My heart truly rejoiced when I saw the music video where Alastor's servant talked to Angel as if they were old friends. Well, they have a lot of differences, but they have even more in common. Both are losers who have made a mistake in life and try to drown out their emotions and conscience with alcohol and other drugs. Both are also able to look into the lion's mouth and defend their loved ones. One of the better portrayed characters of this type, and the Addict and Poison music videos complement his character perfectly.

To be honest, I also wrote about Vaggie, Husk, Sir Pentious, Valentino and Charlie, but each of these characters got a maximum of 2 sentences that I could attribute to many other heroes or heroines from other shows. I liked them very much, just like the characters in FMA and HxH (I mean, I like each of them in their own way and I can't complain about them, except for those that were created not to like them), but I don't want to force myself to like them. writing about them when I have no idea to even comment on them.

Kilka miesięcy temu usłyszałem po raz pierwszy o tej kreskówce. Miażdżąca większośc opinii jakie przeczytałem, były mniej lub bardziej pozytywnie. Jak usłyszałem że to musical, stwierdziłem że nigdy tego nie obejrzę. Czemu? Od dziecka nienawidzę musicali. Tak jak dość często przesadzam ze swoją reakcją, tak musicale od zawsze wywołują we mnie odruchy wymiotne. Takie podobne do patrzenia na jedzenie, gdy od 30 minut leżymy z pełnymi brzuchami, przeklinając własne łakomstwo. Na szczęście mam kilku upartych kumpli, którzy co jakiś czas w wyraźny sposób przypominali mi o konieczności obejrzenia tej kreskówki. Drugi powód to fakt, że za tym projektem stoi Vivienne "VivziePop" Medrano.

Nie znam tej pani, ale zakładam że zrealizowała marzenie, które współdzieli miliony żyjących ludzi i znacznie więcej tych, których już z nami nie ma. Ktoś kiedyś powiedział, że każdy człowiek, co najmniej raz w życiu wpada na pomysł wart milion dolarów. Inżynierowie, twórcy maszyn, nowych technologii, contentu etc. mają ich pewnie jeszcze więcej. Bodajże Apple powiedziało, że jeżeli 1 projekt na 10, jest udany i można go bez problemu wprowadzić do masowej produkcji, to już jest sukces (a każdy z nich jest rozwijany i badany, co pochłania dużą ilość gotówki). Nieco później usłyszałem, że tego typu proporcje to wyjątkowa szczodrość i udany projekt trafia się jeszcze rzadziej. W przypadku dzieł kultury jest trochę trudniej, a biorąc pod uwagę rosnącą liczbę ludzi oraz podmiotów na rynku, będzie tylko gorzej (co pięknie widać na YouTube, gdzie bez szczęścia lub polecenia jakiegoś materiału przez większego twórcę, trudno jest przebić szklany sufit). Miażdżąca większość historii to kopia kopii lub przeróbka bazująca na innej przeróbce. Nie wspominając o tym, że możemy mieć super genialny pomysł, a po jego analizie okazuje się, że ktoś już to wymyślił lub ewentualnie nie jest tak dobry, jak się nam wydaje. Ewentualnie w podobnym czasie wpłynęło wiele innych, podobnych historii i jedna była nieco lepsza niż nasza. Lub z innych powodów, których może być naprawdę wiele.

Jako że jestem dość długi w sieci, a od dziecka lubię wymyślać (za pomocą klocków lego, najpierw tych dużych, potem mniejszych, a gdy już byłem starszy, klawiatury) swoje historie fanficki do znanych światów, własne kampanie do gier RTS, to coś o tym wiem. Czemu o tym wspominam? Z dwóch powodów. Autorka Hasbin Hotel musiała ciężko harować, by zrealizować swój pomysł. Sama praca jednak nie wystarczy, jest jeszcze determinacja. Życie potrafi być wyjątkowo niesprawiedliwe + nawet jeżeli ktoś jest świetnym twórcą, to nikt nie jest ideałem i potrzeba kogoś, kto pomoże w realizacji naszej wizji (przykłady z innego działu kultury, czyli gier - Prince of Persia i Another World). Przynajmniej w 1 aspekcie, z którym nie radzimy sobie zbyt dobrze. Trzeci powód to szczęście. Odwołam się do przykładu, o którym już kilkakrotnie wspominałem. Na świecie są miliony "tylko dobrych" (lub nieco lepszych niż dobre) historii, jak Wiedźmin. Nieco mniej bardzo dobrych, jeszcze mniej wybitnych lub doskonałych. Autor który dostanie kontrakt od Netflixa, Prime'a, Disneya, HBO (lub innej firmy) i zdoła zrobić ze swojego tytułu choćby umiarkowany hit, wygrał w grze zwanej życiem. Jeżeli osiągnie duży sukces, nie musi już nic robić w swoim życiu, tylko rozwijać swoje hobby. Jeśli osiągnie mniejszy, to będzie miał co najmniej lżejsze życie. W jakim miejscu jest Vivienne? Tego nie wiem, ale chyba idzie w dobrą stronę, bo HH dostanie 3 i 4 sezon!

Powiedzieć, że Hasbin Hotel to tylko "żeńska wersja" kreskówki dla dorosłych, jak South Park, to jak nic nie powiedzieć. Jest to ewidentna parodia musicalowych fragmentów z filmów Disneya. Ja i moja dziewczyna Asia, oglądamy je od dziecka i odrazu zauważyliśmy liczne odniesienia. Widać też nawiązania do battle-shounenów i innych anime (nie tylko w kwestii walk, ale stylistyki, animacji, klisz kojarzonych z Japońską animacją) - postacie walczą tak jakby to był jakiś Dragon Ball, czy Hunter x Hunter. Jeśli chodzi o South Park, to obie kreskówki nie boją się kontrowersyjnych tematów, żartów i nie stronią od wulgaryzmów. Jest ich mniej niż w kreskówce autorstwa dwóch mężczyzn, ale Vivienne pokazała że również potrafi używać wulgaryzmów w zabawny, mocny i kreatywny sposób. Np. w przypadkach dotyczących seksu, uzależnień, czy psychologii i przedstawia je w oryginalny, acz prawdziwy sposób. Podobnie jak twórcy South Park, R&M czy The Boys, Vivienne komentuje różne tematy dotyczące polityki, społeczeństwa, tego jak niektóre zasady, które wymyślili ludzie są bez sensu lub niesprawiedliwe. A poza tym, to świetnie napisana kreskówka, której poświęciła dużo czasu. Widać to po licznych nawiązaniach do popkultury "w tle", dopracowanym scenariuszu oraz lore tego świata. Zauważyłem to już po odcinku pilotażowym, a pierwszy odcinek na Amazon Prime tylko to potwierdził. Nie znam Biblii oraz mitologii katolickiej, więc nie wiem jak bardzo ta kreskówka adaptuje "katolickie lore" (jak to brzmi xD), ale jak na moje amatorskie oko, wydaje mi się że jest dobrze.

Za to widziałem już kreskówkę, więc mogę Wam streścić fabułę. Charlie to ukochana córka Lilith (pierwszej kobiety stworzonej przez Boga) i Lucyfera. To taka typowa córeczka obrzydliwie bogatych i wpływowych rodziców. Dobra dziewczynka, która dość naiwnie podchodzi do życia i pływa w obłokach swojej idealistycznej wyobraźni, zamiast stąpać po ziemi brutalnej rzeczywistości. Jej marzeniem jest sprawienie, by grzeszne duszy opuściły piekło i trafiły do nieba. W tym celu otwiera hotel, który w rzeczywistości jest placówką, gdzie grzesznicy mają szansę zmienić swoje życia i stać się dobrymi. Przyjmą każdego (Charlie wymieniła mnóstwo toksycznych grup i typów osobowości xD. Świetna scena.)! Właścicielce BARDZO na tym zależy! Musi się spieszyć, bo Niebiosa dokonują cyklicznych eksterminacji, mordując mieszkańców piekła w brutalny sposób. Fabuła nie ogranicza się wyłącznie do tej jednej lokacji, ale z racji niewielkiej ilości odcinków, skupiamy główną uwagę na niej. Wiem od znajomego, który widział już spin-off serialu (zatytułowany Helluva Boss), że autorka ma ma pomysł na swoje uniwersum i nie ogranicza się on tylko do głównej serii. Po tym co widziałem w Niebie lub Piekle (obserwując innych włodarzy piekła, np. tego demona telewizyjnego, który manipuluje innymi, jak to robią różne media i celebryci w naszym świecie), wierzę w to bez wahania. Dużą zaletą tego show są również liczne odniesienia do naszego świata. Będę szczery, jeden seans to za mało bym mógł wymienić chociaż ćwierć z nich. Pomijając nawiązania do Disneya, czy anime (kwestie wizualne, nieco rzadziej dźwiękowe i pomysły), widziałem również odniesienia do znanych postaci i obiektów z gier i innych dzieł kultury.

Jak już napisałem we wstępie, nienawidzę musicali. Mimo że nie każda piosenka przypadła mi do gustu, to nie mogę powiedzieć że jakakolwiek mi się nie spodobała. Każda z nich, nawet te które były dla mnie "po prostu ok" i nie słucham ich zbyt często poza serialem, nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Mają też inny klimat i tempo. Począwszy od takich ewidentnie kojarzących się z Disneyem i filmami dla dzieci (choć tak szczerze powiedziawszy, każda z nich mogłaby do nich trafić po zmianach w tekście lub ściszeniu zbyt głośnych gitar, czy bitów), jak Happy Day in Hell, Respectless, More than Anything, czy Welcome in Heaven. Poprzez rozrywkowe piosenki z ciekawym tekstem skłaniającym do przemyśleń w różnej formie - Hell is Forever, It Starts With Sorry, Loser lub Poison. Kończąc na takich nawiązujących do utworów, które kojarzę ze starych filmów lub programów, które oglądałem w TV mając mniej niż 10 lat - Stayed Gone lub Hell's Great Dad. Zaznaczę, żebyście traktowali te generalizacje bardzo oględnie, bo chyba w każdym z utworów mogę znaleźć takie cechy.

Nie wiem, czy mogę powiedzieć, że każdy teledysk jest małym dziełem sztuki, ale o większości z nich, jak najbardziej! Są dynamiczne oraz szczegółowe, zaś animatorzy nadążają za tempem wokalistów, nie ograniczając się tylko do płynnej animacji i statycznych szczegółów / elementów wymagających minimalnej animacji na drugim lub trzecim planie. Nie mam zbyt dużej bazy porównawczej, ale pamiętam niektóre animowane teledyski z MTV i podobnych do nich stacji (w przypadku Polski, kanał 4fun TV, gdzie nasz wybitny animator, Bartosz Walaszek, umieszczał swoje pierwsze kreskówki) lub tańszych animacji pełnometrażowych i nie w każdej z nich zadbali o takie detale, jak subtelne uśmieszki, spojrzenia lub inne reakcje, które pokazywały reakcje innych postaci na słowa śpiewane przez pozostałych. Może miałem pecha, ale gdy jako dziecko oglądałem musicale, to zarówno te animowane jak i prawdziwe postacie, stały w bezruchu jak drewniane figurki, czekając aż druga strona skończy śpiewać. Wtedy dopiero się ruszali lub odpowiadali na słowa drugiej strony. W przypadku Hazbin Hotel, oglądałem niemal wszystkie teledyski kilka razy z taką samą przyjemnością. Jak na ironię, podczas pisania tego fragmentu, kończę robić zupę dla swojej dziewczyny i co parę minut zaglądam do kuchni. Akurat leciało You Didn't Know, a Adam stojący za swoją aktualną partnerką, pokazywał Charlie że może mu obciągnąć xD. Moja ulubiona piosenka to Hell is Forever. Spodobała mi się tak bardzo, że w przyszłości planuję nagrać własny cover.

Jeśli chodzi o kreskę, to ja i moja dziewczyna mieliśmy jedno skojarzenie od początku - Cartoon Network. Teraz po obejrzeniu wszystkich odcinków, widzę że ten przykład nie jest do końca adekwatny, ale z drugiej strony nie jestem w stanie wskazać nic bliższego. Nie jestem fanem takiej uproszczonej, kwadratowej kreski Genndy'ego Tartakovsky'ego i myślałem, że tak samo będzie z Hazbin Hotel. Gdy kilka miesięcy przeglądałem fragmenty serialu na YT, nie byłem przekonany do tego stylu rysowania. Kreska nie odrzuciła mnie, ale gdyby nie zapewnienia znajomych z podobnym gustem, że warto zobaczyć ten serial, nie jestem pewny czy bym go obejrzał. Po seansie nadal nie jestem jej fanem, ale nie mogę odmówić jej pewnego uroku i czasem piękna.

Żeby oddzielić sekcję ze średnimi spoilerami (takimi nie psującymi IMO przyjemności z seansu) i tymi dużymi (które chciałem wrzucić z uwagi na to, że część moich obserwatorów zna już Hazbin Hotel i chcę się z nimi podzielić swoimi pełnymi wrażeniami), zakończenie umieszczę w tym miejscu. Odkąd skończyliśmy oglądać tę kreskówkę, minęło kilka tygodni, a ja nadal oglądam z olbrzymią przyjemnością moje ulubione fragmenty i teledyski na YT. Hell is Forever, Poison, Addicted (tej piosenki nie ma w serialu) albo Hell's Great Dad potrafią lecieć na moim telefonie lub komputerze kilkanaście razy zanim zmienię ją na inną. Moja opinia o samym serialu również nie uległa zmianie. Aczkolwiek po tym, jak część lewicy zepsuła R&M po 3 sezonie (serial był dobry, póki twórcy cisnęli po wszystkich grupach, jak South Park. Czwarty był już mało zabawny, również ze względu na to że żarty są mniej edgy.) wolę nie nastawiać się pozytywnie do nowych kreskówek tego typu. Mam jednak nadzieję, że Vivienne nie spocznie na laurach, jak twórcy R&M i nie straci cohones w kwestii mocnych żartów. Mój kumpel, Karol, powiedział mi przed włączeniem odcinka pilotażowego (link pod tym akapitem), że HH to przykład na to, że można zrobić kreskówkę dla starszego odbiorcy, gdzie nie będzie za dużo wulgaryzmów. Przed seansem tego nie rozumiałem, pewnie dlatego że do niedawna ich zdecydowanie nadużywałem. Poniżej zaczynają się spoilery, więc czytasz na własną odpowiedzialność! Moja ocena HH to 8.5/10.

Nie mogę zacząć segmentu z opisem postaci od kogoś innego niż Adam. Polubiłem go od sceny, w której zadebiutował, ale nie będę udawał, nie doceniłem go. Tak jego siły, jak i znaczenia dla całej historii. Jego teksty, riposty i dyskusje z Alastorem i Lucyferem są zajebiste! "Jestem Adam! Pierwszy kutas stworzony przez Boga. Nawet Serafiny to potwierdzą! To z moich jaj wyszła cała ludzkość i to dzięki mnie stoicie i tu gadacie!" Płakałem ze śmiechu przy każdym z nich. Tak samo przy jego piosence Hell is Forever albo widząc jego bezczelność zmieszaną z arogancją. Nie wiem czy taki był zamiar autorki, ale kojarzy mi się z takim chadem, który jakiś czas temu osiągnął swój cel i od tamtego momentu spoczął na laurach. Co za tym idzie, częściej gada że coś zrobi niż faktycznie to robi. Postać nie jest może jakaś wybitnie skomplikowana, ale cliff-hanger pod koniec jego finałowej walki, nadał mu trochę głębi. Spodziewałem się tego, więc nie byłem zaskoczony, ale zostało to zrobione tak dobrze, że uniosłem jedną z brwi. Chciałbym go zobaczyć w kolejnym sezonie, ale z tego co mówił mi Paweł, autorka potwierdziła że Adam jest martwy i nie planuje zwracać mu życia.

Drugą postacią, którą chcę wyróżnić jest Alastor. Radiowy demon jest moim ulubionym bohaterem tego show. Polubiłem go za głos, inteligencję, cynizm, przebiegłość i dużą siłę. Od początku czułem od niego wibracje, które wyczuwam od Whisa z Dragon Ball Super. Obaj ukrywają swoją prawdziwą siłę. Obaj również pytają swoich przeciwników, czy na pewno chcą się z nim zmierzyć. Za każdym razem obniżając ton głosu, pytając z szyderczym uśmieszkiem. Ostatecznie okazało się, że się pomyliłem i jeden z najpotężniejszych demonów może robić co najwyżej wrażenie na płotkach, bo sam jest płotką przy najsilniejszych postaciach. Chyba sam uległ temu wrażeniu, myśląc że ma szansę na zwycięstwo. Skończyło się to tak, jakby doszło do walki między 9-latkiem, a 17-latkiem - jeden cios skończył walkę. Jestem ciekaw za co utracił anielskie skrzydła i mam nadzieję, że w tym przypadku nie ogranicza się do łechtania swojego ego i faktycznie dostanie power-up. A poza tym, jego monolog o śmiechu jest bardzo... inspirujący i mądry.

Lucyfer nie należy do grona moich ulubionych postaci. Piastuje się na 4 lub 5 miejscu, ale chciałbym go wyróżnić za bardzo dobre wprowadzenie i rozwinięcie. Asia była zdziwiona, gdy zobaczyła Pana Piekieł w sytuacji, która mogłaby być wstydliwa również dla jego córki. Widząc jednak, że autorkakonsekwentnie prowadzi Hazbin Hotel, wiedziałem że Gwiazda Poranna musi być cholernie potężny. Nie zawiodłem się. Prawdziwym Whisem jest Lucyfer. Adam chwilę wcześniej sprawił, że Alasator uciekł z pola bitwy, a Lucyfer rozpierdolił Adama. Widać, że autorka odrobiła lekcje na 5+. Postać Lucyfera odpala tryb "prawie-serio" i wymazanie Adama ze świata żywych nie stanowi dla niego problemu. Ta scena pokazała, że żadna z postaci, które poznaliśmy w HH, nie ma najmniejszych szans w walce z Niosącym Światło. Co najważniejsze, nie została sprowadzona wyłącznie do roli żartu. Nie lubię, gdy silna postać jest kreowana cały czas na Clowna, ale nie przeszkadza mi, gdy śmieszkowanie jest istotną cechą jego charakteru. To pierwsze upraszcza postać i zabija jej atrakcyjność, to drugie ją rozwija i nadaje jej głębi. Zwłaszcza gdy jest to zrobione tak dobrze, jak w tej kreskówce. Postawa Lucyfera jest spójna z tym, co mówi, jak się zachowuje i dlaczego taki jest. Został wyrzucony z nieba, zostawiła go ukochana kobieta, obywatele z którymi pewnie wiązał nadzieje na początku, okazali się mało inteligentni, nie ma dobrego kontaktu z córką... Można się od tego nabawić kryzysu wieku średniego. Teraz jak o tym myślę, to autorka tej kreskówki, bardzo dobrze przemyślała stopniowe prezentowanie poziomów mocy. Dokładnie tak samo, jak autorka FMA - Hiromu Arakawa. Silne, męskie postacie również się u niej wyróżniają przedstawieniem potęgi i mocnego charakteru. Czujemy respekt wobec nich (w sensie "ok, koniec z żartami, to jest prawdziwy BADASS!"). Mam nadzieję, że więcej kobiet będzie rysowało takie kreskówki i battle shouneny, bo poczułem w finałowej bitwie, że walczą ze sobą nadludzie. Jak w najlepszych momentach DB, Invincible, HxH, czy podczas walki Superman vs Doomsday. Skąd porównanie do Whisa? Bo Broly, który w DBS przerobił Goku i Vegetę 2vs1 na miazgę, był absolutnym zerem przy Whisie, dla którego to był co najwyżej niezły "sparing przed rozgrzewką". Niby kurdupel, niby facet z problemami wieku średniego, niby odpuszcza większość rzeczy dla świętego spokoju, ale nie traci przy tym swojego pazura.

Moją drugą ulubioną postacią jest Angel Dust. Przede wszystkim spodobało mi się to, że Vivienne pokazała problemy tej postaci w bardzo uczciwy sposób. Tzn. ani krytycznie ani pochwalnie. Jak to powiedział Musisz Wiedzieć (polski kanał o Redpillu, w przeciwieństwie do większości, nie karmi kłamstwami mężczyzn, jak to robi wiele z nich oraz nie boi się skrytykować toksycznych męskich zachowań) - "ci ludzie przeżywają swoje własne piekło, którego nie widzimy na zewnątrz". Patrząc na najlepszą gwiazdę porno z piekła, bardzo często mam tę sentencję w swojej głowie. Na pierwszy rzut oka, Angel Dust jest degeneratem, który nie potrafi wytrzymać dnia bez zaglądnięcia do butelki z alkoholem lub wciągnięciem ścieżki pobudzającego narkotyku (a jak nie ma amfetaminy lub kokainy, to nie pogardzi również marihuaną lub extasy). Wystarczy go trochę lepiej poznać, by się przekonać, że to typ smutnego klauna, który chowa swoje smutki za murem komedianta, udając że nic nie jest go w stanie zranić. Autorka bardzo dobrze to pokazała w teledyskowej scenie z Huskiem. Moje serce autentycznie się radowało, gdy widziałem teledysk, w którym sługa Alastora rozmawiał z Angel, jakby byli starymi przyjaciółmi. Cóż, wiele ich różni, ale jeszcze więcej łączy. Obaj są przegrywami, którzy popełnili życiowy błąd i próbują zagłuszyć swoje emocje & sumienie alkoholem i innymi narkotykami.Obaj również potrafią spojrzeć w sam środek paszczy lwa i obronić swoich bliskich. Jedna z lepiej przedstawionych tego typu postaci, a teledyski Addict i Poison świetnie uzupełniają jego postać.

Będąc szczerym, napisałem też o Vaggie, Husk, Sir Pentious, Valentino i Charlie, ale każda z tych postaci dostała max 2 zdania, które mógłbym przypisać wielu innym bohaterom lub bohaterkom z innych show. Bardzo ich polubiłem, tak jak postacie w FMA, czy HxH (w sensie, każdą lubię na swój sposób i nie mogę na nich narzekać, poza tymi, które zostały stworzone do tego, by za nimi nie przepadać), ale nie chcę się zmuszać do pisania o nich, gdy nie mam pomysłu choćby na komentarz w ich sprawie.