Sci-fi Story - The Therapy (English/Turkish)

They said the therapy had no side effects. I was lying on the couch in the living room with the foam in my mouth, so apparently, they were wrong. Or maybe they deliberately misled me to get my money. I thought I had an epileptic seizure. My body began to tremble before my consciousness was closed and then contracted violently. Fortunately, I managed to throw myself on the couch before I passed out. I wondered if I might have been mad. I didn't want to bite anybody, and I was looking at the world with compassion.

I got up and started walking to the bathroom with my feet on. The epilepsy episode was over, but I was still half asleep, and I was in a forest full of water in the daytime dream that appeared in my mind. Like a fish, I glide in the water, and I took power from the trunk of the trees with my two feet, pushing myself backward. It was as if I lay on my back in a forest without gravity, and I was floating through the trees. Up above, I saw the floating surface of the water among the leaves of the trees released in the water.

After I washed my face, I carefully examined myself in the mirror. If I had no rings under my eyes, I'd be handsome. I wished my eyes were a little bigger and my ears were a bit smaller. They weren't significant thoughts for someone who had a seizure of epilepsy. Now that the fog that covers my mind has slowly dissipated, I would better to think about what I should do.

On the second floor of an apartment building in Levent, I was given a serum that strengthens mental activity. This illegal therapy I had with the advice of a doctor friend took place three days ago, and the next day I managed to get a job in a multinational company operating at Yapı Kredi Plaza. I thought the serum was effective in getting the job, because it was almost two years since I graduated from college, and during that time I had countless job interviews, and I was not accepted for any of them. Even if the serum had no other effect, it was certain that it increased my self-esteem, because that morning after I applied the second dose of the plasma at home, I called Gizem and told her that I wanted to visit her. Although she was a little surprised, she invited me to her house in Fatih, next to the Blue Mosque.

I didn't feel like calling the doctor who made the treatment. It would be fine if I got a girlfriend, just like I found a job with a full paycheck after months of searching. If I stopped using the serum, I would turn into old disgusted states, and I would have to say goodbye to my dream of becoming a lover with Gizem.

You couldn't be sure about anything like this; maybe they could solve my problem with a little change in the formula. My high school friend Metin, who managed to embarrass Hippocrates with his manners, told me that Semih Akyürek, a psychiatrist who secretly did this work in his home, was a well-informed and respected doctor and that he was simply not following the rules because of his anarchist character. The clinical trials of some substances added to the serum have not yet been completed, but the doctor was sure that these substances would not have any side effects.

In the 90s, mobile phones were devices that were only available to those who were in good standing. Because our home phone was closed due to debt, we were using a pay phone in the backyard of Migros. I pulled an industrial stamp out of my pocket and put it on the pay phone. The industrial stamp was lodged in the nest with a slight punch on the side. We bought these stamps in kilo from Karaköy at New Year's Eve, and they worked fine for all the old payphones. Psychiatrist Semih Akyürek's secretary said that he was full for three days following. I said I was in an emergency, that my life was in danger, that I wanted to contact him at least on the phone. She said,” Hold on for a while," but I didn't have to wait long.

Semih Bey, the psychiatrist, asked in an angry tone “what is the problem?”

I said, “I just fell, and I passed out, and I had foam in my mouth.”

“When was the last time you used the serum?”

“This morning.”

"Has it ever happened before?”

“No, it's happening for the first time, and I'm afraid to fall and crash my head,” I said to undermine the risk. Cause the tempered tone in his voice didn't change.

“Stop using the serum. Don't leave the house today and tomorrow, and have someone with you.”

"Will it repeat?” I asked.

“We can't be sure about that. When you arrive in 3 days, I will make a detailed examination,” he said.

I hung up saying, “all right, thank you.”

My roommate Kenan had gone to his hometown, and I didn't intend to invite anyone home to babysit me. I was invited to the house of Gizem, and I wouldn't miss the opportunity. I returned home and took a shower, brushed my teeth, shaved and combed my hair with care.

Gizem greeted me at the entrance to his house in Fatih. Typically, she was a girl who was smiling in her eyes, and there was no trace of the joy and confidence in her face that was common to the beautiful girls.

As soon as I walked through the door, I said, “You're not in a good mood.”

“My dog Captain is missing, hasn't been here for many hours,” said Gizem.

I said,” Let's search and find him." I was a completely different man after taking the serum. I had a sense of confidence that I could do anything.

”Take a breath," said Gizem.

There was a boy named Adnan, who was trying to seduce Gizem. Gizem didn't give a positive response, but Adnan didn't care. He didn't want to leave Gizem once he got into the scene. Even being close to her was a privilege. I understood him very well, Gizem had such a beautiful appearance that looking at her was a pleasure. She was tall, and her body was proportionate, even though her face was not so beautiful. Gizem was aware of her beauty and was using this advantage to the fullest.

The phone rang, and the caller was obviously another man. The other side extended the time of the call. Fortunately, Gizem finally hung up on the phone saying she had an urgent task to take care of.

"What can I offer you?" Gizem asked.

I said, “Let's find your dog Captain first.”

“When he was chasing a cat in the basement, he went into the tunnel and disappeared in the dark. It's been two hours.”

I said, “Let's find out where he is and bring him back.”

Adnan said, “I thought so, but there is no end to these underground tunnels. You know, we are on the historical peninsula.”

“If I find out who left the iron door open in the basement, I will complain to the public prosecutor, and there could be a child going in there,” Gizem said.

“Is there a flashlight in the house?” I asked.

A minute later, we were in the basement with a flashlight and a lantern. The dampened iron door was open. Concrete steps were descending into the darkness behind the door.

When we went down to the ground of the tunnel, Adnan said, “I have a fear of closed space, I thought I would endure, but I think I have to go back.”

I said to Gizem, “you would also go back if you want to.”

“Oh, no, Captain is my dog, and we're discovering this place, is it fine,” she smiled.

Adnan returned with the gas lamp, and we went on our way. The flashlight was in the hands of Gizem, and we were walking in a two-meter-high tunnel with careful steps. We reached a gallery; we scanned the interior of the gallery with the flashlight, there was nothing in the gallery except paint boxes and pieces of rotting rags.

The road was split in two, we turned to the left first, luckily there was a bit of a drain at the end of the tunnel, Captain couldn't get past it, and this time we went back to the tube on the right. Since the tunnel was quite narrow, we were walking leaning against each other, and I couldn't figure out if the sweet scent came to my nose was the smell of her perfume or her skin. Compared to the mold and moisture mixture scent of the tunnel, this smell seemed like it was coming out of heaven.

When we went down the stairs at the end of the tunnel, we saw a large canal full of water.

“Do you think he's in the water?”

“When chasing cats, he is going so mad that he can even go into a rat hole.”

There was an inflatable boat bound to the shore in the water, and its oars were in it. Gizem caught the boat from the rope and started pulling it towards the coast. She was a brave girl, and my admiration for her was increasing.

“The end of this tunnel is going to the Golden Horn, and while we're in the water, we can take a tour of the Golden Horn,” I said smiling.

She didn't answer, but I got from her smile that she was warming up. There was no trace of the cold that she refused my dating offer.

We rode the boat carefully and rode in the dark. “Captain, Captain,” Gizem shouted, and her voice echoed in the tunnel. There was such a strange smell of sewage that I could not smell Gizem even though we were sitting intimately on the boat. The canal was longer than we expected, although we had paddled for minutes, we could not reach the end. Gizem was tired of calling her dog, and even though we had lost hope of finding Captain, we couldn't let ourselves to go back.

After all, we saw that the channel was making the elbow to the left, and Gizem said, “the light of the lantern is getting weaker."

I didn't want to go back for obvious reasons. For some reason, suddenly a stagnation fell on me, and my eyes began to twitch. Then I had contractions in my left arm, and I was buried in the dark waters of the canal by losing my balance. In the water, I felt my whole body stiff, and then I fell into the realm of dreams as if I was lying in my warm bed.

In my dream, I was in the casino of the Mövenpick Hotel where I went to collect the money needed to get the serum application. The casino was underwater, and the tables and chairs tied with ropes to the hooks on the floor of the water, floating like flying balloons. Among the tables were shark inspectors with white shirts and bow tie. Customers didn't seem to complain about being underwater; as they talked and laughed, the bubbles sprayed out of their mouths, and the smoke of their cigarettes dispersed into the water like ink drops. The miniskirt mermaids, who served, floated through the tables with gentle gestures. I passed by a little racetrack that simulated the horse race, and customers were enthusiastically supporting the miniature horses as they were moving in the water with tiny bubbles. I approached the roulette table and put half my chips in number 23. I don't know why I did it, just like in real life I didn't like Michael Jordan in my dream. The roulette has returned for a long time, and the ball fell to number 33. In fact, I liked Larry Bird. I put the rest of my chips back in number 23, and I won.

I jumped up with joy by raising my hands, but there was a problem inside me. One of the shark inspectors bit me in the back of my pants, and I wasn't afraid of him because he was friendly to me. Then one of the mermaids kissed me long on my lips. Why was she kissing so passionately, we haven't even met yet. I felt like I knew her before. And the second kiss was as long and relentless as the first one.

I opened my eyes in a hospital room. The old men were lying in the two beds beside me. I had a serum attached to my arm, and the liquid was about to run out. While I was intended to push the button to find out what was going on, Gizem came through in the white uniform.

"Did you save me?” I asked her.

“The captain drew to the shore, so I gave you artificial respiration.”

“I wish I were conscious,” I said smiling.

“Then it wouldn't have happened, because you're not my type.”

I didn't like the last words of Gizem, but I didn't spoil it.

“Did you jump in the water behind me?” I asked.

“Of course I jumped, we swore the Hippocratic Oath.”

"You're not a lifeguard.”

“Are you on drugs, you got weird stuff out of your blood.”

"I don't do anything like that.”

“Don't drink medicine you don't know, you may not always be so lucky,” said Gizem in the authoritarian doctor tone.

Adnan came in as we were talking. ”I wish I had been with you, brother."

I said, “Thanks a lot.”

With Gizem, we would not create a binary star system, but I felt that I would rotate around her like Adnan for a while.

Image Source: https://unsplash.com/photos/betmVWGYcLY

Terapi

Yapılan uygulamanın yan etkisi olmadığını söylemişlerdi. Ağzımda köpüklerle salondaki kanepenin üzerinde yatmakta olduğuma göre belli ki yanılmışlardı. Ya da belki paramı almak için beni bilerek yanıltmışlardı. Epilepsi nöbeti geçirdiğimi tahmin ediyordum. Bilincim kapanmadan önce bedenim önce titremeye, ardından şiddetli bir biçimde kasılmaya başlamıştı. Neyse ki bayılmadan önce kendimi kanepenin üzerine atmayı başarmıştım. Acaba kudurmuş olabilir miydim? Kimseyi ısırmayı istemiyordum, aksine dünyaya şefkat dolu gözlerle bakıyordum, belli ki kudurmamıştım.

Kalkıp ayaklarımı sürüyerek banyoya doğru yürümeye başladım. Epilepsi nöbeti geçmişti belki ama halen yarı uyku halindeydim ve zihnimde beliren gündüz düşünde suların tümüyle örttüğü bir ormanın içindeydim. Bir balık gibi suda rahatça süzülüyor, her iki ayağımla ağaç gövdelerinden güç alarak kendimi geriye doğru itiyordum. Sanki yerçekiminin olmadığı bir ormanda sırtüstü yatmıştım da ağaçların arasında geziniyordum. Yukarıda, ağaçların suda salınan yaprakları arasından suyun dalgalı yüzeyini görüyordum.

Yüzümü yıkadıktan sonra aynada kendimi dikkatle inceledim. Göz altlarımdaki halkalar olmasa yakışıklı sayılabildim. Gözlerim biraz daha iri ve kulaklarım daha küçük olsaydı keşke diye düşündüm. Az önce epilepsi nöbeti geçiren biri için hiç de anlamlı düşünceler değildi bunlar. Zihnimi kaplayan sis yavaş yavaş dağılmaya başladığına göre artık ne yapmam gerektiğini düşünsem iyi olacaktı.

Levent’teki bir apartmanın ikinci katında bana zihin aktivitesini güçlendiren bir serum uygulaması yapılmıştı. Bir doktor arkadaşımın tavsiyesiyle yaptırdığım bu yasadışı işlem üç gün önce gerçekleşmişti ve ertesi gün Yapı Kredi Plaza’da faaliyet gösteren çokuluslu bir şirkette işe girmeyi başarmıştım. Serumun işi almamda etkili olduğunu düşünüyordum, çünkü üniversiteden mezun olalı iki yıla yakın bir süre geçmişti ve bu zaman zarfında sayısız iş görüşmesi yapmış, hiçbirinde işe kabul edilmemiştim. Serumun başka hiçbir etkisi olmadıysa bile özgüvenimi artırdığı kesindi, çünkü o sabah serumun ikinci dozunu evde kendime uyguladıktan sonra Gizem’i arayıp onu ziyaret etmek istediğimi söylemiştim. Biraz şaşırmış olmakla birlikte beni Fatih’te, Sultanahmet Camii’inin bitişiğinde bulunan evine davet etmişti.

İçimden Levent’teki evinde bana zihin güçlendirme işlemini yapan doktoru aramak gelmiyordu. Çünkü aylar süren bir arayıştan sonra kendime dolgun maaşlı bir iş bulduğum gibi, bir de sevgili edinsem hiç fena olmayacaktı. Serumu kullanmayı bırakırsam eski bezgin hallerime dönecek ve Gizem’le sevgili olma hayalimle vedalaşmak durumunda kalacaktım.

Bu türden konularda hiçbir şeyden emin olamazdın, belki de formülde yapacakları küçük bir değişiklikle problemimi çözebilirlerdi. Hal ve tavırlarıyla Hipokrat’ı her seferinde utandırmayı başaran lise arkadaşım Metin bu işlemi evinde gizlice yapan psikiyatr Semih Akyürek’in birikimli ve aklı başında bir doktor olduğunu, sadece anarşist yapısı nedeniyle kuralları pek takmadığını söylemişti. Seruma eklediği bazı maddelerin klinik testleri henüz tamamlanmamış ama doktor bu maddelerin herhangi bir yan etki yaratmayacağından eminmiş.

90’lı yıllarda cep telefonları sadece hali vakti yerinde olanların kullanabildiği cihazlardı. Ev telefonumuz da borcundan dolayı kapandığı için görüşmelerimizi Migros’un arka bahçesindeki ankesörlü bir telefonu kullanarak yapıyorduk. Cebimden bir sanayi pulu çıkarıp ankesörlü telefona attım. Sanayi pulu yandan uyguladığım hafif bir yumruk darbesiyle yuvaya oturdu. Bu pulları yılbaşında Karaköy’den kiloyla satın almıştık, eskimiş ankesörlü telefonların tamamında işe yarıyordu. Psikiyatr Semih Akyürek’in aynı zamanda eşi olan sekreteri eşinin izleyen üç gün boyunca dolu olduğunu söyledi. Durumumun acil olduğunu, hayatımın tehlikede olduğunu, kendisiyle en azından telefonda görüşmek istediğimi söyledim. “Sizi biraz bekleteceğim” dedi, ancak fazla beklemem gerekmedi.

Psikiyatr Semih Bey asabi bir tonda “buyurun, sorun nedir?” diye sordu.

“Az önce düşüp bayıldım ve ağzımdan köpükler geldi” dedim.

“Serumu en son ne zaman kullanmıştınız?”

“Bu sabah.”

“Daha önce hiç olmuş muydu?”

“Hayır ilk kez oluyor, düşüp başımı vurmaktan korkuyorum” dedim hayati tehlike sözünün altını doldurmak için. Sesindeki asabi ton değişmemişti çünkü.

“Serumu kullanmayı kesin. Bugün ve yarın evden çıkmayın, yanınızda da biri bulunsun.”

“Tekrarlar mı acaba?” diye sordum.

“Bunu bilemeyiz. 3 gün sonra geldiğinizde detaylı bir muayene yaparım” dedi.

“Tamamdır, teşekkürler” diyerek telefonu kapattım.

Ev arkadaşım Kenan memleketine gitmişti ve bana bakıcılık yapsın diye eve kimseyi çağırmaya niyetim yoktu. Üstelik kendimi Gizem’in evine davet ettirmiş durumdaydım, bu fırsat kaçmazdı. Eve dönüp duş aldım, dişlerimi fırçaladım, tıraş oldum, Kenan’ın yurtdışından getirttiği parfümden sıktım ve saçlarımı özenle taradım.

Fatih’teki evinin giriş kapısında beni karşılayan Gizem’in yüzü asıktı. Normalde gözlerinin içi gülen bir kızdı Gizem, halinde güzel kızlarda sıkça rastlanan o neşe ve güvenden eser yoktu.

“Hayırdır, keyfin kaçmış” dedim kapıdan girer girmez.

“Kaptan kayıp, kaç saattir gelmedi” dedi Gizem.

“Arayıp bulalım hemen” dedim. Serumu almaya başlayalı bambaşka bir adam olmuştum. Zihnimde giriştiğim her işi başarabileceğime dair bir güven duygusu filizlenmişti.

“Hele bir soluklan da bakarız” dedi Gizem.

Evde hal ve tavırlarından Gizem’i tavlamaya çalıştığı açıkça belli olan Adnan adında bir çocuk vardı. Gizem kendisine yüz vermiyordu, ama Adnan bunu umursamıyordu. Belli ki bir kez Gizem’in çekim alanına girdikten sonra ondan ayrılmak istememişti. Onun yakınında olmayı bile bir ayrıcalık olarak görüyordu. Onu çok iyi anlıyordum, Gizem’in öyle bir iskelet yapısı vardı ki insan bakmaya doyamıyordu. Yüzü öyle ahım şahım olmasa da boyu uzun ve vücudu orantılıydı. Gizem ne yazık ki güzelliğinin farkındaydı ve bu avantajı sonuna kadar kullanıyordu.

Henüz iki lafın belini kıramadan Gizem’in ev telefonu çaldı, arayan belli ki başka bir erkekti. Karşı taraf sözü uzattıkça uzattı. Neyse ki Gizem sonunda ilgilenmesi gereken acil bir iş olduğunu ileri sürerek telefonu kapadı.

“Ne ikram edeyim sana, ne içersin?” diye sordu Gizem.

“Bence önce Kaptan’ı bulalım, içeceğim çayı hak edeyim” dedim.

“Bodrumda bir kediyi kovalarken tünele girdi ve karanlıkta kayboldu. Ha geldi ha gelecek derken iki saat geçti”.

“Nereye gittiyse bulup geri getirelim” dedim.

Adnan “Bende öyle düşündüm ama bu yeraltı tünellerinin ucu bucağı yok. Malum burası tarihi yarımada” dedi.

“Bodrumdaki demir kapıyı kimin açık bıraktığını bulursam savcılığa şikâyet edeceğim, oraya giren bir çocuk da olabilirdi” dedi Gizem.

“Evde el feneri var mı?” diye sordum.

Bir dakika sonra bir el feneri ve bir gaz lambasıyla birlikte bodrumdaydık. Rutubetten köşeleri çürümüş demir kapı gerçekten de açıktı. Kapının ardında karanlığa doğru inen beton basamaklar vardı.

Tünelin zeminine indiğimizde Adnan “Bende kapalı alan korkusu var, dayanırım sanmıştım ama galiba geri dönmem gerekiyor” dedi.

Benim de canıma minnetti zaten, Gizem’e “istersen sen de dön” dedim.

“Olmaz öyle şey, Kaptan benim köpeğim, hem buraları keşfetmiş oluyoruz, fena mı” dedi gülümseyerek.

Adnan gaz lambasıyla birlikte geri döndü ve biz yolumuza devam ettik. El feneri Gizem’in elindeydi, iki metre yüksekliğindeki tünelde omuz omuza vermiş, temkinli adımlarla ilerliyorduk. Biraz ileride bir galeriye ulaştık, galerinin içini el feneriyle taradık, galeride boya kutuları ve çürümeye yüz tutmuş bez parçaları dışında bir şey yoktu.

Az ileride yol ikiye ayrılıyordu, önce sola döndük, neyse ki biraz ileride bir göçük oluşmuştu, Kaptan oradan geçmiş olamazdı, geriye dönüp bu kez sağ taraftaki tünelde ilerlemeye başladık. Tünel epeyce dar olduğundan birbirimize yaslanmış bir halde yürüyorduk, burnuma gelen hoş kokunun parfüm mü teninin kokusu mu olduğuna karar verememiştim. Tünelin küfle nem karışımı havasıyla kıyaslandığında bu koku bana cennetten çıkma gibi geliyordu.

Tünelin sonundaki basamaklardan aşağıya inince karşımıza suyla dolu bir geniş bir kanal çıktı.

“Sence suya girmiş olabilir mi?”

“Kedileri kovalarken gözü öyle dönüyor ki fare deliğine bile girebilir.”

Suyun içinde kıyıya bağlanmış bir şişme bot vardı, üstelik kürekleri de içindeydi. Gizem’le göz göze geldik ve botu ipinden tutarak kıyıya doğru çekmeye başladı. Cesur bir kızdı, bu hareketiyle kendisine olan hayranlığım bir kat daha artmıştı.

“Bu tünelin ucu tahminimce Haliç’e çıkıyor, hazır suya açılmışken bir de Haliç gezintisi yaparız” dedim.
Cevap vermedi ama gülümsemesinden bana artık iyice ısındığını anlamıştım. Çıkma teklifimi reddettiği o soğuk hallerinden eser yoktu.

Bota dikkatli bir biçimde binip karanlığın içinde kürek çekerek ilerlemeye başladık. Gizem bir yandan da “Kaptaann, Kaptaann” diye bağırıyor, sesi tünelin içinde yankılanıyordu. Ortalıkta o kadar kesif bir lağım kokusu vardı ki botta neredeyse kucak kucağa oturduğumuz halde Gizem’in kokusunu alamıyordum. Kanal beklediğimizden de uzundu, dakikalardır kürek çektiğimiz halde sonuna ulaşamamıştık. Gizem artık köpeğini çağırmaktan yorulmuştu, Kaptan’ı bulma umudumuzu yavaş yavaş yitirsek de geriye dönmeyi kendimize yediremiyorduk.

Nihayetin ileride kanalın sola doğru dirsek yaptığını gördük, Gizem “Fenerin ışığı zayıflamaya başladı, oraya da bakıp artık dönelim” dedi.

Gayet anlaşılır nedenlerden dolayı geri dönmeyi hiç istemiyordum. Nedense birdenbire üzerime bir durgunluk çöktü ve gözüm seğirmeye başladı. Ardından sol kolumda kasılmalar oldu ve dengemi kaybederek kanalın karanlık sularına gömüldüm. Suyun içinde tüm bedenimin şiddetli bir biçimde kasıldığını hissediyordum, sonra sıcak yatağımda yatıyormuşçasına rüyalar alemine dalıverdim.
O zamanlar henüz kumarhaneler kapanmamıştı, rüyamda serum uygulamasını yaptırmak için gerekli parayı toparlamak üzere gittiğim Mövenpick otelin kumarhanesiydim. Kumarhane suyun altındaydı ve masalarla sandalyeler uçan balonlar gibi suyun zemindeki kancalara iplerle bağlanmış bir halde zeminin birkaç metre üzerinde duruyordu. Masaların arasında beyaz gömlekli ve papyonlu köpek balığı müfettişler dolaşıyordu. Müşteriler suyun altında olmaktan pek şikayetçi görünmüyorlardı; konuşup güldükçe ağızlarından kabarcıklar fışkırıyor, sigaralarının dumanları mürekkep damlaları gibi suya dağılıyordu. Servis yapan mini etekli deniz kızları masaların arasında zarif hareketle süzülüyorlardı. At yarışını simüle eden minik bir hipodromun yanından geçtim, minyatür atlar suyun içinde kabarcıklar çıkararak ilerlerken müşteriler üzerine bahis oynadıkları atları coşkuyla destekliyorlardı. Rulet masasına yaklaşıp çiplerimin yarısını 23 numaraya koydum. Gerçek hayatta olduğu gibi rüyada da Micheal Jordan’ı sevmediğim halde bunu neden yaptığımı anlayamadım. Rulet uzun uzun döndü ve top 33 numaraya düştü. Oysa Larry Bird’i çok beğenirdim. Çiplerimden kalanları yeniden 23 numaraya koydum ve kazandım. Ellerimi havaya kaldırarak sevinçle yukarıya sıçradım, ama içimde sanki bir sıkıntı vardı. Köpek balığı müfettişlerden biri pantolonumun paçasını ısırarak beni sürüklemeye başladı, bana dostça baktığı için ondan korkmadım. Derken deniz kızlarından biri beni dudağımdan uzun uzun öptü. Neden o kadar tutkulu öpüyordu ki, henüz tanışmamıştık bile. Bir kez daha öpmek üzere yüzünü yüzüme yaklaştırdığında onu önceden tanıyormuşum gibi bir hisse kapıldım. İkinci öpüş de birincisi kadar uzun ve amansızdı.

Gözlerimi bir hastane odasında açtım. Yanımdaki iki yatakta yaşlı amcalar yatıyordu. Koluma bir serum bağlanmıştı ve içindeki sıvı bitmek üzereydi. Bana neler olduğunu öğrenmek üzere yandaki zile basacaktım ki kapıdan içeriye beyaz önlüğüyle Gizem girdi.

“Beni sen mi kurtardın?” diye sordum.

“Kaptan kıyıya çekti, ben de suni teneffüs yaptırdım.”

“Keşke bilincim yerinde olsaydı” dedim gülümseyerek.

“O zaman öyle bir şey olmazdı, tipim değilsin çünkü.”

Gizem’in son söylediği sözler hiç hoşuma gitmemişti ama bozuntuya vermedim.

“Arkamdan suya atladın mı?” diye sordum.

“Herhalde atladım, Hipokrat yemini ettik biz.”

“Ne alakası var, cankurtaran değilsiniz ki.”

“Sen onu bırak da, uyuşturucu mu kullanıyorsun acaba, kanından tuhaf maddeler çıktı.”

“Hiç işim olmaz o tip şeylerle.”

“Bilmediğin ilaçları içme, her zaman bu kadar şanslı olamayabilsin” dedi Gizem otoriter doktor sesiyle.

Biz konuşurken Adnan da yanımıza gelmişti. “Geçmiş olsun kardeşim, keşke yanınızda olsaydım” dedi.

“Çok sağ ol, eksik olma” dedim.

Gizem’le belki ikili bir yıldız sistemi oluşturamamıştık ama Adnan’la birlikte bir süre yörüngesinde döneceğimi hissediyordum.