Dziennik #214/2022 - odkrywam karty

Dobry wieczór.

Z racji tego, że to co miało się stać już się wydarzyło to i z Wami mogę się już podzielić informacjami cóż to takiego spędza mi skutecznie sen z powiek i pewnie jeszcze przez kilka tygodni [dopóki się nie rozkręci wszystko] tak będzie.

Kupiłam auto pod taksówkę i idę na swoje. Z pomocą rodziców i banku, bo swoich środków w takiej ilości nie posiadam nabyłam Toyotę Prius. Los tak poukładał swoje zaplątane nitki, że kupiłam auto, którym miałam przyjemność już kiedyś jeździć. Tym samym w przeciągu najbliższych czterech tygodni ruszę pracować na swoim. Nie zamierzam zakładać działalności gospodarczej, bo przy jednym aucie jest to nieopłacalne, ale już nie będę nikomu oddawać 50% moich zarobków.

Co teraz?

Plan na najbliższy czas jest prosty. W poniedziałek idę zarejestrować autko i przepisać na siebie ubezpieczenie, a następnie w środę składam w urzędzie miasta wniosek o wydanie mi licencji TAXI. Ten proces trwa zagadkową ilość dni, bo może potrwać dwa dni, a może potrwać do miesiąca. Następnie wsiadam w auto i pracuję. Do tego czasu będę pracować tak jak do tej pory, bo też chcę być w porządku wobec mojego aktualnego szefa i dać mu na spokojnie czas na znalezienie pracownika na moje miejsce. Dedlajn wyznaczyłam do świąt, więc wydaje mi się, że wszyscy będą zadowoleni.

Jestem niesamowicie szczęśliwa, bo pomimo kosztów [paliwo, eksploatacja, mały kredyt] wiem jak bardzo wzrosną teraz moje dochody i jeśli będę mądrym człowiekiem to zrobiłam bardzo duży krok w kierunku stabilizacji finansowej w moim życiu. Do tego zapewniłam sobie finansowanie terapii, bo tylko pracując na swoim będę w stanie ją opłacać. Jestem szczęśliwa, bo w końcu mi się coś udało, auto sprawia wrażenie, że kupiłam je w naprawdę dobrym stanie, a drobiazgi, które były mi znane nie są wcale aż tak kosztowne w naprawie jak się obawiałam. Jestem szczęśliwa, bo wiem jak ciężko pracowałam ostatnie miesiące i jak ciężki klimat musiałam zwłaszcza w głowie przemielić, aby być tu, gdzie teraz jestem.

Boję się, bo wiem, że jeden fałszywy krok i stracę wszystko. Boję się, bo nigdy nie byłam sama sobie szefową i nie wiem jak mi pójdzie. Boję się, bo nigdy nie mogę mieć pewności co do stanu auta używanego, które się kupuje. Ba, nowe potrafią się szybko psuć, a co dopiero używane. Boję się, bo wiele wysiłku będzie mnie kosztowało niepicie mając więcej pieniędzy. Boję się, bo może mi nie wyjść milion rzeczy.

Co będzie zobaczymy. Czuję się trochę jakbym stąpała po cienkim lodzie, który z jednej strony może zaraz się załamać i pociągnąć mnie na dno ale z drugiej strony może wytrzymać i doprowadzić mnie na drugi brzeg, gdzie już widzę wizję spokojnego, dostatniego i szczęśliwego życia. Nie wiem jak będzie, ale wiem, że zrobię wszystko, żeby było dobrze. Trzymajcie kciuki.

Obiecuję się już nie gubić.

Do jutra.