Met een lach en een traan
Met een lach en een traan
Slechte nachtrust, vaak wakker en dan vanaf een uur of 5 a 6 is het draaien en keren. Mijn haast rituelen in de ochtend heb ik wat aan de kant gezet. De volgorde wat door elkaar gesmeten. Eergisteren werd mijn nachtrust onderbroken. Even na twee, die nacht, stap ik met een duffe kop op de fiets. Snel aankleden en op weg naar een noodsituatie. Het is erg rustig bij pad en weg, fris ook buiten, de herfst is toch waarlijk aangekomen in het land. En in de winkels liggen de feestdagen spullen al weer klaar. Alsof tot december de tijd wordt overgeslagen. Als ik op de locatie aangekomen ben mag ik eerst een tiental handelingen uitvoeren voor ik naar binnen kan. Goed, ik overdrijf ietwat, handig zo'n sleutel die op meerdere sloten werkt. Nadat ik gedaan heb waar ik voor kwam bel ik nog met een instantie nadat ik overleg heb gehad met mensen van de nachtploeg. (Vanwege privacy redenen houd ik het wat vaag.)
Uiteindelijk ben ik na 3 uur 's nachts weer thuis. Adrenaline nog hoog in de kruin, slapen gaat nauwelijks. Om een uur of 6 wekt mijn bioritme mij al weer. En ik ga nog regelmatig op locatie, straks weer. Zo wordt mij nogmaals weer duidelijk dat een dag niet zomaar gegeven is. Als in lang, gezond en gelukkig leven, dat zou mooi zijn. Maar soms wil het lichaam niet doen wat de geest wenst.
"Wat lopst ja weer haard, hest hoast?", {NL: Wat loop je weer hard, heb je haast?} zij is 92, had haar geschat op een jaar of 75. Op het bordes van het verzorgingshuis waar ik bijna dagelijks kom zitten steevast een aantal senioren. Ze houden mij nauwlettend in de gaten. Soms heb ik wel even tijd voor een praatje, deze zaterdag niet zozeer. "Op zotterdag mo je joe nait drok mokkn.", {NL: Op zaterdag moet je je niet druk maken.} laat ze mij nog weten. Shabbat, van vrijdag 18:15 tot en met zaterdag 18 uur 15. Wellicht refereert zij daar aan. Als ik met 'Stuiterbal' aan de loop ben geweest weet hij haar direct te vinden. Hij krijgt van haar namelijk een 'stikkie'.
Die zaterdag wil ik op tijd klaar zijn voor een feestje. Een prachtig medemens begroet Sara vandaag namelijk en dat mag gevierd worden. Dus gaat de tijd op scherp en zet ik een extra stevige pas in. Boodschappen, ook dat nog, al met al wordt het later dan ik wilde. Op advies ga ik even op de bank, want moe en gapende op een feestje zijn is tien keer niks. En ik denk dat ik na 20 minuten wel vanzelf weer wakker word. Dat blijkt pas na een uur te zijn en ik voel me als duf het konijn. Snel douchen, soms helpt dat ook de naslaap weg te spoelen. En ik vind het vervelend dat ik laat ben. Want we gaan ook gezamenlijk eten. Te laat binnen strompelen vind ik dan dubbel zo rot. Westerlee is dichtbij, dat scheelt weer. Dreigende donkere wolken en een flinke wind, maar gelukkig kom ik al fietsende droog aan.
Hartelijke ontvangst en het is er gezellig. De afgelopen twee weken ben ik mij er nog meer bewust van geworden hoe belangrijk dit is. En als er een akoestische bas en Western gitaar tevoorschijn gehaald worden gaan mijn gedachten even terug in de tijd. Een goede vriend, die twee weken geleden plotseling uit het bestaan werd gerukt, had altijd een keyboard bij zich in de kofferbak van zijn auto. Zodat er tijdens een feestje altijd ook muziek gemaakt kon worden. Er lag ook vaak wel een gitaar voor het grijpen. Even zoeken naar wie wat wilde horen en of spelen en zingen. En al snel was het een goed feest tot in de vroege uurtjes.
Het was al een tijd geleden sinds ik mijn keelklanken had durven laten horen in een groep. Hier is het heel gewoon dat er instrumenten tevoorschijn gehaald worden. Geweldig, live muziek voor Sara, ingezet door haar kroost. Er is een aangename sfeer. Het eten smaakte fantastisch, deed wat denken aan Indiaas. Curry, Tandoori, van die dingen. Live muziek, hapje, drankje, als vanouds gezellig en geen code die eerst gescand moet worden. La joie de vivre.
Wat ik zo fijn vind in het samenzijn, met mensen die mij dierbaar zijn, is dat het contact puur is. Dat maakt het voor mij waardevol en daar ben ik dankbaar voor. Nee, ik ga niet de religieuze kant op, het gaat over waardevol menselijk contact, zonder bemoeienis van buitenaf. Warmte achter de voordeur met openhartig contact van mens tot mens. Waar ik zowaar zomaar spontaan een oprechte knuffel geef aan een van die mooie medemensen. ("Dat doet ie anders nooit hoor." Van die ene reclame, weet je wel?) En dat is iets wat ik daar heb mogen ervaren.
Wellicht hebben we juist in de tijd van het abnormale het bevrijdende nodig van direct menselijk contact. Een nieuwe soort hippie golf, waarin liefde en vrijheid weer de hoofdtoon gaat voeren. En meteen een warme liefdevolle knuffel geven hoeft niet direct. Men zou kunnen beginnen met het weer geven van een hand. Elkander aankijken in een gezicht zonder er een lapje voor te houden, het vertrouwen herwinnen. Of gebruik anders de kracht van bloemen, flouwer pouwer, woist wel ja. En wie weet worden er de komende tijd wel weer meer herinneringen zo gemaakt. Tijdens ongedwongen feestjes, waar dan iemand zomaar een gitaar of keyboard tevoorschijn haalt. En het hoeft ook niet enkel aanhoudend vrolijk te zijn, want ook het leven zelf bestaat zowel uit een traan als een lach.
Vanmorgen, terwijl ik dit zo uittik op mijn mobieltje denk ik met gemengde gevoelens terug aan gisteren. Want af en toe zakte ik daar even in sombere gedachten over verlies en afscheid weg, hoe gezellig het ook was. Ondertussen zeurt het in mijn achterhoofd dat het tijd wordt om te douchen. De dag gaat zo weer volop van start. En prompt word ik gebeld, om mij er aan te herinneren.
Ooit liep een man met de naam Hendrik Jan Doornekamp de 100 kilometer RUN van Winschoten. Nou deden dat al velen en zullen velen dat nog gaan doen. De een doet dat in 6 uren en 45 minuten, waar een ander net voor het sluiten van het parcours binnen komt. Wijlen heer Doornekamp ging het niet om eerste van het veld te worden. De 100 kilometer volbrengen, dat was zijn doel. En dat deed hij op geheel eigen wijze. Hij liep / rende de 100 kilometer namelijk op klompen. Ja, hij haalde het podium niet als winnaar, als de man met de snelste tijd. Maar hij haalde zijn finish, hij bereikte zijn doel. De klompen waren een rem op zijn snelheid, anderen kwamen uren eerder over de finish. Maar onderweg genoot hij van zijn eigen tocht en het publiek genoot mee van zijn plezier. Men kon ook rustig een praatje met hem aangaan. En de finish haalde hij hoe dan ook, telkens weer een persoonlijke overwinning.
Wellicht is dat iets wat een ieder van ons doormaakt in het bestaan. De een gaat de 100 kilometer al fluitende in oogaanschijnlijk gemak op blote voeten, de ander draagt een loodzware rugzak mee en gaat daar nu en dan wat onder gebukt. Maar uiteindelijk haalt iedereen de finish, op haar of zijn eigen wijze. En wellicht worden er her en der onderweg ook nog mooie herinneringen gemaakt samen met anderen, of alleen...
Een fijne dag toegewenst, maak er wat van!
Posted using Dapplr