Please keep in mind that this is a English PLUS Turkish post. Thank you.
Lütfen bu postun hem Türkçe hem de İngilizce olduğunu aklınızda bulundurun. Teşekkürler.

English

If only she could explain what's on her mind. There were incessant voices in her head. Voices that talk all the time, that will make her lose her mind. Some of them she wished she hadn't thought of at all. To some she wished she could.

She did something she had never done before in this conference room, where words were not enough. She opened up her feelings to someone. She broke everything she had planned in her head, especially the ones about the future. She hoped, that someone would change her future. She thought he could stop the silent voices in her head forever.

Although, It didn't need to be forever. Even an hour was enough. She just wanted this overwhelming burden that she had carried throughout her life to take wings or lighten for a short time so that she could get some rest. She was also aware that the person she opened her heart to might be the wrong choice, but she didn't want to be alone anymore. She wanted to shut the voices up.

This world was too small and crowded at the same time to be alone. Her mind was too crowded, as full as no one else.

^{Photo by Nadin Mario on Unsplash}

She gently took the violin from between her shoulder and chin, panting. She had so much to say as the final note of the unique piece still played in the room echoed, but her brain, mouth, and heart were working in different ways, and they were all incompatible.

Her mouth was open just for breathing, the words she wanted to say were not obeying her voice.

Her heart was beating as if she wanted to scream that she didn't believe the other person was the one. As if she was going to stop soon because she was tired.

Her brain was finally able to make sounds meaningful. They kept telling her that they didn't want to be alone anymore.

The words “I don't want to be alone anymore.” echoed again.

They said they needed love and appreciation.

If even a small word came out of her mouth, it would take years for her to reach the other person. Knowing that nothing she said would be understood even after those years would break the stone of patience.

After carefully placing her violin in place, she surrendered her body to the unfamiliar warmth before her, however reluctantly. They were so close to each other that for a moment they feared that they would not be able to breathe.

With their hands involuntarily clasped, Kallisto was fighting within herself with many voices. If he was not the right person, who else could the spirit of this perfect body fit? Why did her heart feel like she was betraying someone else?

The black-haired did not expect such intense emotions before devoting herself to the other person. In fact, no one expected such intense feelings from this woman, except when the violin was in her hands.

He didn't think Kallisto was serious. Besides the fact that he thought she was deceiving him, it was like a surprise egg with a toy gift. But Kallisto was a little more serious than usual. That meant more serious than most people would ever be.

This woman, who had looked around her for years, now wanted to look at someone with loving eyes. It is not known whether it is called a hunger for love or something else, but it was very clear that she wanted it.

Chryses was still waiting for the dark-haired woman to give him an affirmative answer.

Kallisto, whose face fell as time passed, could not help but be happy when she felt the foreign warmth on her full lips.

With his hands in her hair as black as night, she was on the verge of losing herself, forgetting everything, and she liked it so much that she could live with this man for the rest of her life if it was going to be like this every time. They were out of breath when they stopped pushing each other's heavenly gates. Chryses didn't let go of the dark-haired woman's waist, and she didn't seem to be complaining either. Even though her heart was still saying it was wrong, her brain and mouth were able to fight against her heart. Then they could fight among themselves for something else, right?

In the end, this war was going to be won by someone anyway. But the important thing was “When?” The heart had already started to succumb to this game.

Chryses clung to the body in front of him as tightly as a ballerina hugged her shoes. It was not of his own free will that he lost himself or his mind while she was looking at him so lovingly on the other side.

Although they tried to break the silence, neither of their lips parted for a single letter. Fortunately, it wasn't necessary.

The beholders saw two statues of angels hugging each other. Two unique angels who will never be separated from each other... It was as if someone's arms and hands had sworn not to let go of that waist. The other had already found her place, his neck. It was as if they could do nothing but stare at each other and hug. Their faces were close to each other, but it didn't seem like enough for them. As the tips of their noses touched, the body of the one whose heart was black trembled and the soul of the one whose hair was black.

Then something happened that no one wanted, especially not them. They broke up.

Who knows what happened, they broke up there? Could it be that they could not leave? Or would the world allow them to hug forever? Didn't the gods get angry when these two bodies moved away from each other?

Kallisto picked up her violin again...

Although her body was here now, her soul was in a different place. He let go of the dark haired one, knowing that the gods would be angry.

He lost himself when the notes of the violin played in the silent conference room began to resound. Again. Again… With all her attention on the violin in her hand, her fingers were running over the strings, quite sure of what she was doing. While the slowly accelerating rhythm caused him to lose himself, Chryses approached step by step, taking the opportunity for the devil in front of him to stand still. With each step, he encouraged himself a little more. He moved closer until only violin distance was left between them.

Then he took another step.

The angel approached the devil.

The angel snuggled until he found what he was looking for. Satan responded to this fait accompli. The truth had to be realized that the devil, that is, with a black soul would accept her angel.

She already has him as her angel.

There is no distance left. They weren't breathing at the same time, but they were breathing in and out like lungs constantly sucking in oxygen.

She yearned for the pleasure of kissing the dark-haired demon as the distance between their lips was getting smaller and smaller. As he got closer, his breathing quickened. The violin sound was gone. Her fingers were cramped, she couldn't move. They've found their place again.

When he pulled back, they were both waiting for what had just happened to be digested.

Kallisto's fingers, contracted by the kiss, continued to the unique piece. The rapidly rising and falling notes made both of them imagine themselves in another world. Taking her eyes off the strings of the violin, Kallisto might not be able to bear Chryses looking at her like that. She didn't take her eyes off on Chryses for a second as her hands moved on their own. They were not attempting any action, as if the two of them blinked, as if the other person would vanish, as if the previous kiss would never have happened.

Chryses was staring into Kallisto's eyes, never taking his eyes off her, and he was afraid. Afraid of her to run away, to go away...

He was frightfully afraid that what had happened for the last half hour was actually one of his dreams which he had for years.

When at last Kallisto was able to let go of her violin, Chryses wiped the tears from his eyes and approached his demon again, even though he knew his end. Step by step...

Was this approaching man heaven? Did she deserve such a gift with a black soul? Could the devil have returned to her paradise? Did the angel accept the devil into heaven forever? Or will they stay together in the devil's hell in eternal time?

She didn't know. But Kallisto and Chryses were ready for any favor, good behavior, disregard, humiliation that would come from each other.

_{Image from The Terminal Discord}

Türkçe

Aklına gelenleri keşke anlatabilseydi. Kafasının içinde susmak bilmeyen sesler vardı. Sürekli konuşan, aklını kaçırmasına sebebiyet verecek sesler. Bazılarını hiç düşünmemeyi diledi. Bazılarına ise keşke yapabilseydim dedi.

Sözlerin kifayetsiz kaldığı bu konferans salonunda daha önce hiç yapmadığı bir şeyi yaptı. Duygularını birisine açtı. Kafasında planladığı her şeyi bozdu gelecek ile ilgili olanları özellikle de. Geleceğini değiştireceğini umuyordu o birisinin. Kafasındaki susmayan sesleri sonsuza kadar durdurabileceğini düşünüyordu.

Gerçeği sonsuza kadar olmasına da gerek yoktu onun için. Bir saat bile yeterliydi. Sadece hayatı boyunca taşıdığı bu ezici yükün kısa bir zamanlığına kalkmasını ya da hafiflemesini istiyordu ki biraz da olsa dinlenebilsin. O da farkındaydı kalbini açtığı kişinin yanlış seçim olabileceğinin ama artık yalnız olmak istemiyordu. Susturmak istiyordu.

Bu dünya yalnız kalmak için fazlasıyla küçük ve kalabalıktı. Zihni de fazlasıyla kalabalıktı, doluydu kimsenin olmadığı kadar.

^{Fotoğraf Nadin Mario tarafından Unsplash'de}

Elindeki kemanı nefes nefese omzu ile çenesinin arasından nazikçe aldı. Odada hâlâ çalınan eşsiz parçanın son notası yankılanırken söylemek istediği çok şey vardı ama beyni, ağzı ve kalbi farklı şekillerde çalışıyordu ve hepsi birbiriyle uyumsuzdu.

Ağzı, sadece nefes almak için açıkken söylemek istediği kelimeleri sesine itaat etmiyordu.

Kalbi, karşısındaki kişinin doğru olduğuna inanmadığını çığlıklarıyla anlatmak istercesine atıyordu. Sanki birazdan yorulduğu için duracaktı.

Beyni ise sonunda sesleri anlamlı hâle getirebildi. Her saniye durmadan artık yalnız kalmak istemiyorum diyorlardı ona.

Artık yalnız kalmak istemiyorum lafı tekrar yankılandı.

Sevgiye ve değer verilmeye ihtiyacım var diyorlardı.

Küçücük bir kelime bile ağzından çıksa sanki yıllar sürecekti karşısındakine ulaşması için. O yıllar geçse bile söylediği hiçbir şeyin anlaşılmayacağını bilmek sabır taşını kırardı.

Kemanını özenli bir şekilde yerine yerleştirdikten sonra bedenini karşısındaki yabancı sıcaklığa teslim etti ne kadar istemese de. Birbirlerine o kadar yakınlardı ki bir an nefes alamayacaklarından korktular.

Elleri istemsizce kenetlenmişken Kallisto kendi içinde savaş veriyordu birçok sesle. Eğer doğru kişi değilse bu mükemmel bedenin ruhu başka kime uyabilirdi ki? Kalbi neden başkasına ihanet ediyormuş gibi hissettiriyordu?

Siyah saçlı genç, kendini karşısındakine adamadan bu kadar yoğun duygular beklemiyordu. Aslında kimse bu kadından bu kadar yoğun duygular beklemiyordu kemanı onun elinde olduğu zamanlar hariç.

Kallisto'nun ciddi olduğunu düşünmüyordu. Kendisini kandırdığını düşünmesi de yanında sürpriz yumurtanın oyuncak hediyesi gibiydi. Ama Kallisto normalden biraz daha ciddiydi. Yani çoğu insanın hiçbir zaman olamayacağı kadar ciddi demek oluyordu.

Çevresine yıllardır bomboş bakan bu kadın artık birilerine sevgi dolu gözlerle bakmak istiyordu. Buna sevgi açlığı mı denir yoksa başka bir şey mi bilinmez ama bunu istediği çok açıktı.

Chryses, siyah saçlı kadının ona olumlu bir cevap vermesini bekliyordu hâlâ.

Zaman geçtikçe yüzü düşen Kallisto, dolgun dudaklarında yabancı sıcaklığı hissedince mutlu olmadan edemedi.

Elleri gece kadar siyah saçlardayken kendini kaybetmenin, her şeyi unutmanın eşiğine gelmişti ve bu o kadar hoşuna gitti ki her seferinde böyle olacaksa hayatının sonuna kadar bu adam ile yaşayabilirdi. Birbirlerinin cennet kapılarını zorlamayı bıraktıklarında nefes nefese kalmışlardı. Chryses siyah saçlı kadının belini bırakmıyordu ve bundan da şikayetçi gibi de durmuyordu zaten. Kalbi hâlâ bu olanlara yanlış dese de, beyni ve ağzı bir olup kalbine savaş açmayı başarabilmişti. Sonra da kendi aralarında başka bir şey için savaşabilirlerdi değil mi?

Eninde sonunda bu savaş birileri tarafından kazanılacaktı zaten. Ama önemli olan ne zaman olacağıydı. Kalp zaten bir sıfır yenik başlamıştı bu oyuna.

Chryses önünde duran bedene balerinin pabuçlarına sarıldığı gibi sımsıkı tutunmuştu. Karşı tarafta ona böylesine sevgiyle bakarken kendini kaybetmesi veya zihnine sahip çıkması kendi iradesinde olan bir şey değildi.

Sessizliği bozmaya çalışsalar da ikisinin de dudakları tek bir harf için bile aralanmadı. Neyse ki buna gerek de yoktu.

Birbirlerine sarılan iki melek heykeli görüyordu bakanlar. Asla birbirlerinden ayrılmayacak iki eşsiz melek... Birinin kolları ve elleri yemin etmiş gibiydi o beli bırakmamaya. Diğerinin ise ait olduğu yeri, onun boynunu bulmuştu çoktan. Sanki birbirlerine bakmaktan ve sarılmaktan başka bir şey yapamıyorlardı. Yüzleri birbirlerine yakındı ama yeterli değil gibiydi onlar için. Burunlarının uçları değerken yüreği siyah olanın vücudu titredi, saçları siyah olanın ise ruhu.

Sonra kimsenin özellikle de onların istemediği bir şey oldu. Ayrıldılar.

Kim anlar ki ne oldu orada da ayrıldılar? Ellerinden gelebilir miydi ayrılmamak? Ya da dünya izin verir miydi sonsuza kadar sarılmalarına? Tanrılar kızmadı mı bu iki beden birbirlerinden uzaklaştığında?

Kallisto kemanını tekrar eline aldı...

Artık bedeni burada olsa da ruhu bambaşka bir yerdeydi. Tanrıların kızacağını bilerek bıraktı siyah saçlıyı.

Sessiz konferans salonunda kemanın çalınan notaları yankılanmaya başladığında kendini kaybetti. Tekrar. Tekrar... Bütün dikkati elindeki kemandayken ne yaptığından gayet emin bir şekilde parmakları tellerde geziyordu. Yavaş yavaş hızlanan ritim kendini iyice kaybetmesine sebep olurken Chryses, gözleri dolmuş karşısındaki şeytanın sabit bir şekilde durmasını fırsat bilerek adım adım yaklaştı. Her adımında biraz daha cesaretlendirdi kendini. Aralarında sadece keman mesafesi kalana kadar yaklaştı.

Sonra bir adım daha attı.

Melek şeytana sırnaştı.

Melek aradığını buluncaya kadar sırnaştı. Şeytan da karşılık verdi bu emrivakiye. Gerçeklerin farkına varılmalıydı ki şeytan yani ruhu siyah olan her türlü kabul ederdi meleğini.

Daha şimdiden onu meleği diye sahiplendi.

Arada mesafe kalmadı. Aynı anda nefes almıyorlardı ama sürekli içine oksijen çeken ciğer gibi sırayla alıp veriyorlardı havayı.

Dolgun dudaklar arasında mesafe gittikçe azalırken siyah saçlı şeytanı öpmenin zevki için yanıp tutuşuyordu. Yaklaştıkça nefesler hızlandı. Keman sesi gelmez oldu. Parmakları kasıldı, oynatamadı. Buldular ait oldukları yeri tekrar.

Geri çekildiğinde ikisi de daha demin olan olayın sindirilmesini bekliyordu.

Kallisto'nun öpüşmenin etkisiyle kasılan parmakları devam etti eşsiz parçaya. Hızla yükselip alçalan notalar ikisinin de kendini başka bir dünyada düşlemesine sebep oluyordu. Gözlerini kemanın tellerinden alan Kallisto, Chryses'in kendisine böyle bakmasını kaldıramayabilirdi. Elleri kendi başlarına hareket ediyorken gözlerini bir saniye olsun Chryses'ten ayırmadı. İkisi de gözlerini kırpsa sanki karşısındaki yok olacakmış, biraz önceki öpücük hiç olmayacakmış gibi hiçbir eylem girişiminde bulunmuyordu.

Chryses gözlerini hiç ayırmadan Kallisto'nun gözlerine bakıyordu ve korkuyordu. Kaçıp gitmesinden, uzaklaşmasından...

Son yarım saattir yaşananların aslında yıllardır gördüğü hayallerden biri olmasından deli gibi korkuyordu.

Sonunda Kallisto elindeki kemanı bırakabildiğinde Chryses, gözlerindeki yaşları silip yine şeytanına yanaştı, sırnaştı kendi sonunu bilmesine rağmen. Adım adım...

Bu yaklaşan kadın cennet miydi? Hak etmiş miydi ruhu siyah olan böylesine bir hediyeyi? Şeytan cennetine dönebilmiş miydi? Melek sonsuza kadar kabul etmiş miydi cennetine şeytanı? Yoksa sonsuz zamanında şeytanın, cehennemde mi kalacaklardı birlikte?

Bilmiyordu. Ama Kallisto ve Chryses birbirlerinden gelecek olan her iyiliğe, güzel davranışa, yok sayılmaya, aşağılanmaya hazırlardı.

---

Bütün fotoğraflar aksini iddia etmediğim sürece benim tarafımdan, akıllı telefonumla çekilmiştir.
All photos are taken by me, with my smart phone unless otherwise stated.

---

^{Instagram | Twitter}

---

---

P.S. If you know English AND Turkish, I do that too... If you see a translation discrepancy that was on purpose. I did think this is as proper as I could do. Because there are many differences between these languages.

Not: Hem Türkçe hem de İngilizce biliyorsanız, ben de biliyorum... Eğer çeviri farklılığı görürseniz bunun bilinçli olduğunu bilin lütfen. Bunu yapabileceğim en uygun şekilde yaptığımı düşünüyorum. Çünkü bu iki dil arasında çok fazla fark var.