Mini review of Too Old for Fairy Tales / Mini recenzja Za duży na bajki

In 2011, the movie "Sala Suocców" was released on Polish cinemas. Although (to put it mildly) it was not ideal and had many bugs, it had many advantages at the same time. However, they were hidden under bugs and unfinished elements, which was why many people underestimated him. It is difficult to say whether it is right or wrong, both among critics and supporters of the film, there are many intelligent and wise people whose opinion is important to me, so it is difficult for me to judge whether the film was a good, but badly realized idea, a crap that had a few good elements or a good idea where too many mistakes have been made. "Too Old for Fairy Tales" is a much lighter production, it touches upon equally important topics (for parents, adults and children), but presents them in a much more easily digestible form. The movie is not shocking, nor is it dirty and heavy, it's a more down-to-earth story that more people can relate to (esports is much more popular today, not to mention games that are being played by more and more people). It also has fewer errors, and its message is more universal, as evidenced by the high viewership on Netflix outside Poland. It's nice that this time it's a cool, family story, not just another cheap porn, a shit-movie for zakompleksonych house hens who did not use their youth to go wild with attractive peasants, like "365 days".

The film tells the story of 10-year-old Waldemar, who suffers from more and more frequent problems of children and adolescents - excessive care, too low requirements for a child, breeding and not being raised and treated like a mindless shit. These problems were already visible more than 20 years ago, when I was Waldemar's age myself (I was also obese and too spoiled, which made me less skilled than some more independent peers, but luckily I was not as bad as with the protagonist) but were much less common. There were not so many multiplayer games, the internet was much less developed, there was not so much cheap, highly processed food (i.e. one that was too heavily processed industrially), the culture and approach to children was slightly different, parents had a lower tendency to raise children, and technology has not yet relieved us so much in our daily problems. Coming back to the movie, the protagonist is a gifted e-gamer who has an overprotective mother. Teresa does everything for him, keeping him under a cover of apparent safety that actually harms him - he delays learning the basic problems, emotions, reflexes and behaviors that are normal for his colleagues. Thus, it makes his life difficult, because he will have to deal with it anyway, and so far he is being ridiculed by his colleagues. The boy cannot brew tea by himself, he eats too much sweets, the slightest challenge going beyond his comfort zone causes him a strong mental discomfort, etc. At some point, Teresa has to be hospitalized, and the boy's eccentric and direct aunt takes care of the boy. This one makes big changes in his life and gives him an accelerated course of growing up.

Some people may complain that the movie ends up with a bit of an unfair happy-ending, or that certain plots are excessively shortened or simplified, such as showing the esports or the finale. Let me put it this way, it could be shown better, less stereotypically, more realistically (although such fat sometimes happens - but the higher the level, the less often, a healthy player is better than a fat one. And it's not just about fat, but hormonal balance. ), but in my opinion, they have been shown well enough. This is a fictional film, not a document, so it doesn't have to be detailed - the most important thing is not to lie too much. I have been involved in esports for a large part of my life. It is true that without major successes, but my knowledge is sufficient to say that it was generally ok. It could have been better, but it could also have been much worse if you consider how e-sport is still perceived in Poland. The story is very well complemented by the role of Andrzej Grabowski, who played the role of a grandfather, who often gives advice that is worth considering, especially at a time when children play less and less in the yard or interact with other people. I am not without fault myself, as I was younger it was the beginning of these changes in society. The games didn't spoil it that much, because even they used to get bored and we went out to play football or for a walk. Today we have online games and the internet that addict you like a drug - even a few of my sports mates have given up sports because of multiplayer games. You can already see the effects abroad, as I have written in a few texts. Some people are so fat that their fat looks totally unnatural, as if the skin had a different texture. On the other hand, teenagers in intimate countries are less likely to have relationships with their peers - be it friendly or sexual. More and more people are having their first date at the age of 30! Change is inevitable, it is no use crying like some conservatives but accepting it. However, it is also worth remembering that the morals and lessons that can be learned from this film are universal and will be useful to a person regardless of circumstances and situation. It is worth hearing about them from time to time, even when we already know them, because, as Peterson said, they are so obvious that people have forgotten about them. Even the virtual world can be cruel. Besides, sooner or later we'll have to leave him, and with zero social skills, we'll be like a level 10 noob to be eaten by humans over 100, not to mention even bigger fish.

Summing up, if you want a good family movie, I recommend the Polish production. It is not particularly outstanding, a dozen, especially several dozen years ago, perhaps it would have gone unnoticed as one of many productions (possibly it would be mentioned as "one of those better realized"). Today, due to the worse period in this genre, the film has gained more publicity. It is true that I completely skipped its premiere in the spring of this year, but it is a perfect movie for Netflix - the so-called by viral mail or using the modern term - viral. I found out about him this way, when I was with a girl in Krakow, I came across a mention of him while scrolling through Facebook on my phone. I offered a joint screening, Asia agreed and, like me, she did not regret the time. A nice production that showed esports in a pretty good way to the boomers and a generation of our grandmothers and some parents who have no idea about it. It is also a nice production that can be watched by adults with children, teenagers, grandparents, grandmothers and everyone will find something for themselves. Maybe thanks to this, adults and children will understand their perspectives better and it will be easier for them to get along, as long as they have similar problems to the characters in the film. I rate it as strong +7/10, maybe slightly stretched 8/10. Worth watching!

W 2011 o polskich kin trafił film "Sala Samobójców". Mimo, że (delikatnie mówiąc) nie był ideałem i miał wiele błędów, to miał jednocześnie wiele zalet. Były one jednak ukryte pod błędami i nie dopracowanymi elementami, przez co wielu ludzi go nie doceniło. Trudno powiedzieć, czy słusznie czy niesłusznie, zarówno wśród krytyków, jak i zwolenników filmu, jest wielu inteligentnych i mądrych ludzi, których opinia jest dla mnie istotna, dlatego trudno mi ocenić, czy film był dobrym, ale fatalnie zrealizowanym pomysłem, gniotem który miał kilka dobrych elementów, czy dobrym pomysłem, przy którym popełniono zbyt wiele błędów. "Za stary na bajki" jest produkcją znacznie lżejszą, porusza równie ważne tematy (zarówno dla rodzica, dorosłego, jak i dziecka), ale przedstawia je w zdecydowanie łatwiej przyswajalnej formie. Film nie jest wstrząsający, nie jest również brudny i ciężki, jest to bardziej przyziemna historia, do której może się odnieść więcej osób (e-sport jest dziś znacznie bardziej popularny, nie wspominając o grach, w które gra coraz więcej ludzi). Ma też mniej błędów, zaś jego przekaz jest bardziej uniwersalny, co udowadnia wysoka oglądalność na Netflix poza Polską. To miłe, że tym razem to fajna, familijna historia, a nie kolejny tani pornol, gówno-film dla zakompleksionych kur domowych, które nie wykorzystały swojej młodości na wyszalenie się z atrakcyjnymi chłopami, jak "365 dni".

Film opowiada o 10-letnim Waldemarze, który cierpi z powodu coraz częstszych problemów dzieci i nastolatków - nadmiernej opiekuńczości, zbyt niskich wymagań względem dziecka, hodowaniu, a nie wychowywaniu i traktowania jak bezrozumnego gówniarza. Problemy te były już widoczne ponad 20 lat temu, gdy sam byłem w wieku Waldemara (również byłem otyły i zbyt rozpieszczony, przez co miałem mniej umiejętności niż niektórzy, bardziej samodzielni rówieśnicy, ale na szczęście nie było ze mną tak źle, jak z protagonistą), ale były znacznie rzadziej spotykane. Nie było tylu gier multiplayer, internet był znacznie mniej rozwinięty, nie było tyle taniej, wysoko przetworzonej żywności (czyli takiej, która została poddana zbyt mocnej obróbce przemysłowej), kultura i podejście do dzieci było nieco inne, rodzice mieli mniejszą tendencję do hodowania dzieci, a technologia jeszcze nie wyręczała nas tak bardzo w codziennych problemach. Wracając do filmu, protagonista jest utalentowanym e-gamerem, który ma nadopiekuńczą matkę. Teresa robi za niego dosłownie wszystko, trzymając go pod kloszem pozornego bezpieczeństwa, który tak naprawdę mu szkodzi - opóźnia naukę podstawowych problemów, emocji, odruchów i zachowań, które są normalne dla kolegów. Tym samym, utrudnia mu życie, bo tak czy inaczej będzie się musiał z tym zmierzyć, a póki co jest wyśmiewany przez kolegów. Chłopak nie umie sam zaparzyć herbaty, je zdecydowanie zbyt dużo słodyczy, najmniejsze wyzwanie wychodzące poza jego strefę komfortu, wywołuje w nim silny dyskomfort psychiczny itd. W pewnym momencie, Teresa musi trafić do szpitala, a opiekę nad chłopcem przejmuje ekscentryczna i bezpośrednia ciocia. Ta wprowadza duże zmiany w jego życiu i serwuje mu przyspieszony kurs dorastania.

Niektórzy mogą narzekać, że film kończy się trochę niesłusznym happy-endem lub pewne wątki są nadmiernie skrócone lub uproszczone, jak np. pokazanie tego e-sportu, czy finał. Powiem tak, można było to lepiej pokazać, mniej stereotypowo, bardziej realistycznie (aczkolwiek takie grubasy czasem się zdarzają - ale im wyższy poziom, tym rzadziej, zdrowy zawodnik jest lepszy niż taki spasiony. I nie chodzi tu tylko o sam tłuszcz, ale równowagę hormonalną), ale w moim mniemaniu, zostały pokazane dostatecznie dobrze. To film fabularny, nie dokument, więc nie musi być szczegółowy - najważniejsze, by nie kłamał za bardzo. Ja byłem związany z e-sportem przez dużą część mojego życia. Co prawda bez większych sukcesów, ale moja wiedza jest wystarczająca, by stwierdzić, że generalnie było ok. Mogło być lepiej, ale mogło być też o wiele gorzej, jeśli się weźmie pod uwagę, jak jest nadal postrzegany w Polsce e-sport. Historia jest bardzo dobrze uzupełniana rolą Andrzeja Grabowskiego, który świetnie wcielił się w rolę dziadka, który często rzuca radami wartymi przemyślenia Zwłaszcza w czasach, gdy dzieci coraz mniej bawią się na podwórku lub wchodzą w interakcje z innymi ludźmi. Sam nie jestem bez winy, jak byłem młodszy to był początek tych zmian w społeczeństwie. Gry jeszcze tak bardzo tego nie popsuły, bo nawet one kiedyś się nudziły i wychodziliśmy pograć w piłkę, czy pospacerować. Dziś mamy gry online i internet, które wciągają jak narkotyk - nawet paru moich sportowych kolegów, porzuciło sport z powodu gier multiplayer. Efekty zagranicą już widać, jak pisałem w paru tekstach. Niektórzy są tak grubi, że ich tłuszcz wygląda totalnie nienaturalnie, jakby skóra miała inną strukturę. Z kolei nastolatki w krajach intymnych, rzadziej wchodzą w relacje z rówieśnikami - czy to koleżeńskie, czy seksualne. Coraz więcej ludzi ma swoją pierwszą randkę w wieku 30 lat! Zmiany są nieuniknione, nie ma co płakać jak niektórzy konserwatyści, tylko to zaakceptować. Warto jednak również pamiętać, że morały i lekcje, które można wyciągnąć z tego filmu, są uniwersalne i przydadzą się człowiekowi niezależnie od okoliczności i położenia. Warto o nich słuchać co jakiś czas, nawet jak już je znamy, bo jak mówił Peterson, są to rzeczy tak oczywiste, że ludzie zdążyli o nichzapomnieć. Nawet świat wirtualny, potrafi być okrutny. Poza tym, prędzej czy później, będziemy musieli go opuścić, a przy zerowych socjalnych skillach, będziemy jak noob z 10-lvlem, który zostanie pożarty przez ludzi na poziomie przekraczającym 100, nie wspominając o jeszcze większych rybach.

Reasumując, jeżeli macie ochotę na dobry film familijny, to polecam polską produkcję. Nie jest ona szczególnie wybitna, kilkanaście, a zwłaszcza kilkadziesiąt lat temu, być może przeszłaby bez echa, jako jedna z wielu produkcji (ewentualnie wymieniano by ją jako "jedną z tych lepiej zrealizowanych"). Dziś z uwagi na gorszy okres w tym gatunku, film zyskał większy rozgłos. Co prawda zupełnie pominąłem jego premierę wiosną tego roku, ale to idealny film na Netflixa - szybko rozniósł się tzw. pocztą wirusową lub używając współczesnego określenia - viral. Sam się dowiedziałem o nim w ten sposób, jak byłem z dziewczyną w Krakowie, to trafiłem na wzmiankę o nim podczas scrollowania Facebooka na telefonie. Zaproponowałem wspólny seans, Asia się zgodziła i podobnie jak ja, nie żałowała czasu. Sympatyczna produkcja, która w całkiem dobry sposób, pokazała e-sport boomerom i pokoleniu naszych babć i niektórych rodziców, którzy nie mają o tym pojęcia. Jest to też fajna produkcja, którą mogą obejrzeć dorośli z dziećmi, nastolatki, dziadki, babcie i wszyscy znajdą coś dla siebie. Może dzięki temu, dorośli i dzieci lepiej zrozumieją swoje perspektywy i łatwiej im będzie się dogadać, o ile mają podobne problemy do bohaterów filmu. Oceniam go na mocne +7/10, może lekko naciągane 8/10. Warto obejrzeć!